<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar/7157270061007061295?origin\x3dhttp://panwapotahxeia.blogspot.com', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

"So rise O Arjuna!...

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

...tighten up your Gandiva and let all directions shiver till their farthest horizons, by the reverberation of its string."

 --

Τέσσερις μέρες τώρα τρώω κάρυ. Έχω ρίξει το γάντι στην ομάδα μου να με κάνει να κλάψω με το πιο καυτερό φαγητό που μπορούν να βρουν. Είτε με λυπούνται και δεν θέλουν να με σκοτώσουν είτε οι ιστορίες περί Ινδικού πικάντικου φαγητού ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας των ταξιδιωτών. Ακόμη μία βδομάδα για να μάθω. Έτσι κι αλλιώς όμως, εδώ όλοι μυρίζουν κάρυ. Ακόμα και τα ασανσέρ.

Και έχει αμάξια. Πολλά αμάξια. Με κόρνες. Νομίζω ότι η κόρνα είναι πιο σημαντική από το αμάξι στην Ινδία. Και έχει μηχανάκια. Και ποδήλατα. Και κάποιους τυπικούς κανόνες κυκλοφορίας - προχθές διασχίζαμε κάθετα την Εθνική για να περάσουμε απέναντι. Όχι με τα πόδια. Με το αμάξι. Rush hour στην Μπάνγκαλορ.

Και έχει κόσμο. Άπειρο κόσμο. Ένα τσουκάλι από κουλτούρες, θρησκείες, μυρωδιές και ονόματα που πάντα σημαίνουν κάτι. Siva, ο θεός της καταστροφής. Sangram, ο θεός του πολέμου. Lavanya, ή θεά της ομορφιάς, Anshul, ο θεός των πρώτων ηλιαχτίδων.

Από χθες ξεκίνησα να παίρνω ένα από τα μικρά μοτο-ταξί που κυκλοφορούν κατά δεκάδες στους δρόμους για να πάω στη δουλειά. Μοιάζει σαν από ευρωπαϊκή ταινία γυρισμένη σε κάποια πλευρά της Ασίας - κι η αλήθεια είναι ότι είναι λίγες καθώς το μπάτζετ στην Ευρώπη δεν καταλήγει στο σινεμά.

Το έκλεισα για 0,60 λεπτά (50 ρούπι - ή ρούπια;). Έδωσα 100 στον ταξιτζή για να δω μετά τα πρόσωπα των παιδιών στην ομάδα μου να με κοιτάνε λες και έχυσα τον κουβά με το γάλα. Βλέπεις, έδωσα στον ταξιτζή το 4% του μηνιαίου μισθού τους. Για μια κούρσα 10 λεπτών.

--

Α, και οι κανόνες υγιεινής είναι λίγο... πιο χαλαροί από αυτούς στην Ευρώπη.

--

Αύριο θα σου πω για τα ταχύρρυθμα μαθήματα στην Ινδική λαογραφία και θρησκεία. Για τον Θεό Σίβα, τον Θεό Γκανέσα και τον Κρίσνα με τις 1600 γυναίκες. Και θα σου πω και πως η θρησκεία ανακλάται ζωηρά στις ζωές των ανθρώπων. Ακόμη και τώρα, 2013.


 

This entry was posted on Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013 at 7:45 μ.μ.. You can skip to the end and leave a response.

leave a comment