Delights of the heart
Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012
Οι δυό πρώτες ώρες ενός μελαγχολικού - μέχρι τώρα - Σαββάτου. Ξύπνησα αργά και το σπίτι είναι άδειο, ο ουρανός καθαρός στο μισό του και μια ιδέα από σύννεφα να διακόπτει το φθινόπωρο του ήλιου στο Άμστερνταμ. Αποφάσισα να γράψω κάτι. Πρώτα όμως έβαλα flunk να παίζουν από πίσω.
Άκου να σου πω τι συμβαίνει τώρα μέσα μου. Αλλά πριν στο πω πρέπει να σου περιγράψω την κατάσταση μιας χώρας.
Ελλάδα
Η Ελλάδα ζυμώνεται τώρα όσο ποτέ ξανά πριν. Ψέματα. Όσο ποτέ ξανά πριν για την μικρή - περίπου 30 χρονών - ζωή μου. Ένα conference room αντιλογίας όπου όλοι έχουν δίκιο και παλεύουν με νύχια, δόντια, μολότοφ και μηχανάκια να το αποδείξουν μέσα στην πιο βαθιά αναρχική κοινωνία του κόσμου. Είναι πολύ εύκολο να το αναλύσεις με την παρωπίδα της πολιτικής αιτιολόγησης.
Οι αντιεξουσιαστές και αναρχικοί έχουν δίκιο. Ναι. Γιατί το σάπιο του ασύνδετου κοινωνικού μας συστήματος είναι ατελείωτο. Η αστυνομική διαφθορά και βία δεν ελέγχεται από κανέναν και τα επίσημα δημοσιογραφικά κανάλια εφημερίδων και τηλεοπτικών σταθμών στάζουν από τη λάσπη, την υποκειμενική ενημέρωση και τους εκπροσώπους-επαγγελματίες της μίας ή της άλλη πολιτικής. Έχουν επίσης δίκιο να πιστεύουν στην επανάσταση γιατί αυτό λέει ο ένας ή ο τάδε ή ο από παρα πέρα.
Οι νεο-εθνικιστές έχουν δίκιο. Ναι. Γιατί η χώρα δεν αντέχει άλλους μετανάστες και είναι η πικρή αλήθεια - μέχρι και οι αρκετοί αριστερίζοντες φίλοι μου το παραδέχονται πλέον. Το ανύπαρκτο σύστημα κοινωνικής ένταξης και η απουσία αστυνόμευσης των - πολύ δύσκολων για να φυλαχθούν - συνόρων δημιούργησε ένα τεράστιο πρόβλημα που επηρεάζει στον έπακρο την λειτουργία της κοινωνίας και μειώνει - αναμενόμενο - την ποιότητά της. Εδώ θα έβαζα σαν παρομοίωση το παράδειγμα του Μιχάλη που λέει πως "Όσο ανοιχτός κι αν είσαι σε άλλους ανθρώπους, αν έχεις ένα αμάξι που έχει πέντε θέσεις, μπορείς να πάρεις μαζί σου μόνο τέσσερα άτομα για βόλτα. Οι άλλοι δυστυχώς πρέπει να βρουν άλλο τρόπο".
Οι πολιτικοί της κεντροδεξιάς έχουν δίκιο. Ναι και αυτοί. Γιατί έτσι τους θέλουμε. Βρώμικους και με ρουσφέτια. Όχι υπηρέτες του λαού μα του προσωπικού μας συμφέροντος. Έτσι τους έμαθαν οι Έλληνες. Έτσι τους ψηφίζουν ακόμα και τώρα - όσοι τους ψηφίζουν - και έτσι τους επικροτούν για τη λαμογιά τους.
Οι πολιτικοί της αριστεράς έχουν κι αυτοί δίκιο. Γιατί η αλλαγή που υπόσχονται θα αλλάξει και τη δική τους καθημερινότητα. Τη δική τους ευμάρεια και τα δικά τους κεκτημένα. Προτιμούν να είναι στη μεριά του αδικημένου παρά στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Έτσι μάθανε και έτσι χτίσανε την αριστερά εδώ και τόσα χρόνια. Με την βαθιά πολιτική στρατηγική της αντιλογίας και της απεργίας.
Οι υπόλοιποι όλοι έχουν κι αυτοί δίκιο. Αστυνομικοί, συνταξιούχοι, δημόσιοι υπάλληλοι, δικαστές, ναυπηγοί, πλούσιοι, φτωχοί. Όλοι έχουν δίκιο αδερφέ. Όλοι.
Και να σου πω πως μου μοιάζουν όλα από εδώ από τον Βορρά; Μου μοιάζουν σαν τον "Κήπο των επίγειων απολαύσεων/The Garden of Earthly Delights" του Ιερώνυμου Μπος που ήμουν τυχερός να δω από κοντά μια μέρα στο Πράδο της Μαδρίτης πέρυσι. Με τα φανταστικά του ζώα, τον θεό και τον παράδεισο, την κόλαση, τον έρωτα, τα διάσπαρτα μέλη ανθρώπων και τις ακαταλαβίστικες φιγούρες. Έτσι ακριβώς μοιάζει η Ελλάδα τα Σάββατα που ξυπνάω αργά και διαβάζω τα νέα στο πίσω μπαλκόνι κάνοντας τσιγάρο και με θέα την πλαστική πάπια που κοσμεί την στέγη της χαμηλής αποθήκης των γειτόνων.
Γιάννης
Ο Γιάννης από την άλλη κουράστηκε να ζει εδώ γιατί κάτι του λείπει. Είναι η αγάπη και ξέρει ότι υπάρχουν ελάχιστα μέρη στο κόσμο όπου μπορεί να το βρει. Το ένα από αυτά είναι η Ελλάδα.
Η απόφαση που έχει πάρει μέσα του για να γυρίσει πίσω φαντάζει ταυτόχρονα τόσο σωστή αλλά και τόσο κοντά σε άλμα στο κενό. Μια απόφαση που καμία λογική σύνοψη του εγκεφάλου δεν μπορεί να δικαιολογήσει. Μόνο μια βαθιά ανάγκη να ξανακάνει τον καρδιογράφο της καθημερινότητας να χτυπάει βουναλάκια πάνω στο χαρτί.
Η απόφαση αυτή μοιάζει τρομακτικά πολύ σε άλμα μέσα στον πίνακα του Μπος, κάπου εκεί κοντά στην ολόμαυρη φιγούρα γυναίκας με το κόκκνο μήλο στο κεφάλι.
This entry was posted
on Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012 at 4:06 μ.μ..
You can skip to the end and leave a response.
