Happy new life
Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012
Ακόμα ένα δείπνο με την εταιρία τελείωσε. Αυτή τη φορά στο Sky Lounge του Hilton στον κέντρο του Άμστερνταμ. Ένας λόγος από τον Partner (στα Ολλανδικά), μικρά εδέσματα σε πιάτα από σχήμα κοχυλιού και κρασί, proseco, μπύρες. Ένας Άι Βασίλλης να οργανώνει το pub quiz και δανεικά τσιγάρα γιατί ξέχασα τον καπνό σπίτι μου. Κάπως έτσι μπορεί να πάει η ιστορία...
Έτος 2020: Επιλογή #1
Ανοίγεις την πόρτα για να μπεις στο δαιμέρισμα. London Bridge, Λονδίνο. Βγάζεις τα Ιταλικά παπούτσια, κρεμάς το σακάκι του κουστουμιού στην κρεμάστρα του διαδρόμου και αφήνεις τη δερμάτινη τσάντα δίπλα στo ακριβό έπιπλο που γεμίζει τον διάδρομο. Πλησιάζεις στη κουζίνα και γεμίζεις με κρασί ένα από τα βαθιά ποτήρια που έχεις στο ντουλάπι - έτσι θέλει αυτές τις μέρες η νεο-κουλτούρα της ψευτο-σοφιστικέ υψηλής κλάσης. Κοιτάς τις φωτογραφίες στο σαλόνι. Διακοπές στο Μπάλι, στην Ινδονησία, σαφάρι στην Αφρική. Μια φωτογραφία του πατέρα σου και άλλη μία με όλη την οικογένεια.
Δεν είδες ποτέ τον πατέρα σου να μεγαλώνει. Τα ανίψια σου σε ξέρουν σαν τον μακρινό θείο που ζει στην Αγγλία και - όσο κι αν έχεις προσπαθήσει να έρθεις κοντά τους - το μόνο πράγμα που θυμούνται είναι οι φωτογραφίες σου στο Facebook - με το χαμόγελο στο στόμα και τους φοίνικες για φόντο. Δεν είδες ποτέ τον αδερφό σου να μεγαλώνει. Μιλάτε μια φορά τη βδομάδα στο τηλέφωνο και λέτε τα νέα. Τα νέα που γίνονται όλο και πιο λίγα. Όλο και πιο ασαφή. Άχρωμα. Αταίριαστα.
Νιώθεις μια νοσταλγία. Σκέφτεσαι πως θα ήταν αν τα είχες κάνει αλλιώς. Αν είχες ακούσει το άλλο σου μισό. Εκείνο που έχει γίνει σπίθα μέσα σου - παλιά ήταν φλόγα - και σε συμβούλευε πάντα να πάρεις τον άλλο δρόμο. Νιώθεις μια λύπη για τα όνειρα που δεν ακολούθησες ποτέ. Για τη βουτιά στο κενό που δεν τόλμησες να κάνεις. Νιώθεις το κρασί να κατεβαίνει μαγικά στο λαιμό σου. Νιώθεις μόνος.
Έτος 2020: Επιλογή #2
Ανοίγεις τη πόρτα για να μπεις στο διαμέρισμα. Καλαμπάκι, Δράμα. Βγάζεις τα παπούτσια σου και κρεμάς τον μπουφάν στην κρεμάστρα του χωλ. Ανοίγεις την τηλεόραση και την κλείνεις ξανά. Από τότε που γύρισες από το εξωτερικό προσπαθείς να δεις κάτι σε αυτό το χαζοκούτι αλλά σου κάθεται στο λαιμό. Στην κουζίνα περιμένει ένα πλαστικό μπουκάλι με κρασί από τη σοδειά του γείτονα. Γεμίζεις ένα ποτήρι με σχέδιο θαλασσινών λουλουδιών και περπατάς προς το σαλόνι. Είναι μια από εκείνες τις μέρες που αναπολείς - δεν χρειάζεσαι φωτογραφίες για αυτό.
Αναπολείς το παρελθόν. Το ταξίδι σου και τις περιπέτειες σου. Τους ανθρώπους που γνώρισες και αγάπησες. Είναι όλα αυτά τα πρόσωπα που κάνανε τη ζωή σου τόσο ξεχωριστή. Είναι όλες αυτές οι εμπειρίες - ναι κλισέ, αλλά αυτό είναι - που γεμίσανε τη ζωή σου με αναμνήσεις. Καμιά φορά τις λες στα ανίψια σου και σε κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα. Συνεχίζεις να περνάς τις πρωτοχρονιές με τον αδερφό σου και ένα μπουκάλι Τεκίλα. Μόνο που τώρα υπάρχουν και οι οικογένειες γύρω γιατί είναι πολύ δύσκολο να τις αφήσεις σπίτι και να γυρίσεις το κάμπο οδηγόντας μεθυσμένος με το αμάξι.
Νιώθεις μια απορία για το πως θα ήταν αν δεν είχες γυρίσει ποτέ. Νιώθεις μια ισχνή απογοήτευση για τον ευατό σου. Που δεν τόλμησες να πάρεις τον άλλο δρόμο. Που δεν τόλμησες να γίνεις φιλόδοξος, αναμενόμενος, συμπαθής στα πλήθη... νορμάλ. Νιώθεις το κρασί να κατεβαίνει μαγικά στο λαιμό σου. Νιώθεις γεμάτος.
Νιώθεις μια απορία για το πως θα ήταν αν δεν είχες γυρίσει ποτέ. Νιώθεις μια ισχνή απογοήτευση για τον ευατό σου. Που δεν τόλμησες να πάρεις τον άλλο δρόμο. Που δεν τόλμησες να γίνεις φιλόδοξος, αναμενόμενος, συμπαθής στα πλήθη... νορμάλ. Νιώθεις το κρασί να κατεβαίνει μαγικά στο λαιμό σου. Νιώθεις γεμάτος.
This entry was posted
on Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012 at 12:18 π.μ..
You can skip to the end and leave a response.
25 Δεκεμβρίου 2012 στις 10:35 μ.μ.
Παλιά στο advinedi μας έδινες ποίηση φτιαγμένη από τα ακουστικά του Appleton Tower και τις ερωταπαντήσεις με εκείνο τον Γάλλο συγκάτοικο.
Στη συνέχεια, κάτω από την θάλλασσα και πάνω από τα ηχεία, έφτασες τις αναζητήσεις τόσο βαθιά που φοβήθηκες. Τα πόστ γινόντουσαν surreal, motivating, touching, μέχρι που αναγκάστηκες να κάνεις πίσω για να μην εκθέσεις πράγματα για τα οποία θα μετάνιωνες.
Μετά τα πόστ έγιναν λίγα, πιο φτωχά (σαν τα ελληνικά μου). Άρχισα να τσεκάρω μέρα παρά μέρα, μετά κάθε τρεις, μία φορά την εβδομάδα. Γιατί δεν μου άρεσε η απογοήτευση του να τσεκάρω και να μην βρίσκω.
Τελευταία τσεκάρω Κυριακές απ'το γραφείο και αργίες σαν την σημερινή. Απογοητεύομαι όταν βρίσκω ποστ, όχι οταν δεν βρίσκω. Το ταξίδι έχει σταματήσει από καιρό - τα ψευτοδιλλήματα δεν αγγίζουν ούτε εσένα πια.
Δεν υπήρξε ταξίδι ούτε όταν τραβήχτηκες στον Μαυρίκιο ή στην Μαδρίτη. Τα γυαλιά ηλίου που είπες πως χρειαζόσουν ήταν παρατήρηση Ολλανδού μετανάστη, όχι του Γιάννη.
Η λύση είναι να ξεκινήσεις και πάλι, και αν αυτό σημαίνει να μεταναστεύσεις στην Ελλάδα καλό ταξίδι μαν.