@ Amsterdam
Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011
Εντάξει. Μου πήρε δύο πακέτα τσιγάρα, περίπου εβδομήντα e-mail, εικοσιπέντε τηλεφωνήματα (Σεούλ, Μαδρίτη, Παρίσι, Μόναχο, Άμστερνταμ, Χάγη), τρία ιδρωμένα πουκάμισα, μιάμιση ώρα ψυχανάληση με τη Μαίρη και δύο άσπρες τρίχες στο στέρνο... αλλά τα κατάφερα. Έστειλα τον εαυτό μου στην Μαδρίτη. Ή αλλιώς, έστειλα τον εαυτό μου στην ήλιο.
Οι επόμενοι μήνες κλείνονται μέσα στο πλαίσιο: ήλιος, ξενοδοχείο, αεροπλάνο, βαλίτσα με ροδάκια, λάπτοπ, Μαδρίτη, γυαλιά ηλίου, σανγκριά, Γενεύη και KLM Fly Blue Card. Τουλάχιστον για όσα ξέρω ως τώρα.
--
Το πιο σημαντικό πράγμα που έφερα στους αφρούς της συνείδησής μου αυτές τις μέρες ήταν ένας από τους ουσιαστικούς λόγους που έφυγα από την Ελλάδα. Λίγο τρομακτικό για τα νηφάλια αυτιά. Λίγο προσωπικό για να το γράψω σε αυτό το blog. Είναι σίγουρο όμως πως οι δυό άσπρες τρίχες στο στέρνο το ξέθαψαν για τα καλά.
--
Προς το παρόν κάθομαι σπίτι και προσπαθώ να κλάψω με τη φινάλε σκηνή του Braveheart. Και πάλι αποτυχία όμως. Είναι κι αυτός ο Μελ Γκίμπσον ρε παιδί μου που τουλούμιασε τη γυναίκα του πέρυσι και έχει χαλάσει όλη τη ταινία...
Άσε που (a) οι άντρες δεν κλαίνε και (b) το casting ήταν απαράδεκτο...

Οι επόμενοι μήνες κλείνονται μέσα στο πλαίσιο: ήλιος, ξενοδοχείο, αεροπλάνο, βαλίτσα με ροδάκια, λάπτοπ, Μαδρίτη, γυαλιά ηλίου, σανγκριά, Γενεύη και KLM Fly Blue Card. Τουλάχιστον για όσα ξέρω ως τώρα.
--
Το πιο σημαντικό πράγμα που έφερα στους αφρούς της συνείδησής μου αυτές τις μέρες ήταν ένας από τους ουσιαστικούς λόγους που έφυγα από την Ελλάδα. Λίγο τρομακτικό για τα νηφάλια αυτιά. Λίγο προσωπικό για να το γράψω σε αυτό το blog. Είναι σίγουρο όμως πως οι δυό άσπρες τρίχες στο στέρνο το ξέθαψαν για τα καλά.
--
Προς το παρόν κάθομαι σπίτι και προσπαθώ να κλάψω με τη φινάλε σκηνή του Braveheart. Και πάλι αποτυχία όμως. Είναι κι αυτός ο Μελ Γκίμπσον ρε παιδί μου που τουλούμιασε τη γυναίκα του πέρυσι και έχει χαλάσει όλη τη ταινία...
Άσε που (a) οι άντρες δεν κλαίνε και (b) το casting ήταν απαράδεκτο...

