Κάτω από τη στάθμη της θάλασσας!

[Spoiler alert]

Στο "I'm a cyborg, but that's ok" του Chan-wook Park, η πρωταγωνίστρια αγωνιά να μάθει τον σκοπό ύπαρξής της πεπεισμένη πως η ίδια είναι ένα cyborg. Περνάει το μεγαλύτερο μέρος του εγκλεισμού της στο ψυχιατρείο προσπαθώντας να φορτιστεί με ηλεκτρικό ρεύμα και να απαλαγεί από το θνητό συναίσθημα της συμπόνιας. Στο τέλος της ταινίας ανακαλύπτει το νόημα σε ένα όραμα της γιαγιά της που της λέει: "You are a nuke bomb. The purpose of your existance is the "Word Zend". You will need a billion volts for this".

Καταλήγει με τον καλό της σε έναν λόφο μία βροχερή νύχτα, πεπεισμένοι πως θα τραβήξουν πάνω τους έναν κεραυνό που θα φέρει τα χίλια βολτ που χρειάζεται για να εκπληρώσει το νόημα της ζωής της. Όταν ρωτάει τον σύντροφό της "Και τι θα γίνει αν δεν τα καταφέρουμε;" (And what if we don't make it?), εκείνος της απαντάει "Θα παρατήσουμε την ελπίδα, και θα κρατήσουμε τη δύναμή μας ψηλά" (We'll give up hope and keep our strength up).



Είναι η δεύτερη φορά που ακούγεται η φράση στην ταινία. Και τις δύο φορές την λένε σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το αδιέξοδο των υπαρξιακών τους προβλημάτων. Και λέει "να παρατήσουμε την ελπίδα". Γιατί η ελπίδα είναι για αυτούς που ζουν στην αυταπάτη του μη ρεαλισμού. Δεν μπορείς να ελπίζεις σε τίποτε και δεν μπορείς να βασίζεις την ζωή σου στην ελπίδα. Αν όλα όσα περιμένεις, δεν γίνουν... δεν έγινε κάτι. Keep your strenght up και συνέχισε από εκεί που σταμάτησες.

Πρώτη φορά κατάφερα να δω την αρνητική πλευρά της ελπίδας και την πίεση που φέρνει στις ζωές των ανθρώπων. Μάλλον το μόνο που χρειάζεσαι είναι δύναμη - και όχι αυαταπάτες μιας άπιαστης πραγματικότητας. Είναι εύκολο να το πεις (και πιο δύσκολο να το καταλάβεις): αλλά η ζωή σου δεν τελειώνει εκεί που τελειώνει η υπαρξιακή σου πλήρωση. Δεν τελειώνει εκεί που τελειώνουν τα όνειρά σου.

--

Χιόνιζε στην Φρανκφούρτη όταν προσγειώθηκα μα τώρα έχει σταματήσει. Πρώτη μέρα εκπαίδευσης και ακόμα πονάει ο λαιμός μου από τον ύπνο στο αεροπλάνο.