Loaded
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010
Το "ελληνικό" με έχει απασχολήσει για πάρα πολά χρόνια τώρα. Και λέω "ελληνικό" γιατί δεν μπορώ να το βάλω σε οποιοδήποτε είδος ορίων (κοινωνικά, πολιτικά ή ατομικά). Είναι η αίσθησή σου για ότι ζει μέσα στα στενά γεωγραφικά όρια της Ελλάδας, δίπλα στο Αιγαίο αλλά και οπουδήποτε αλλού έχει ποτίσει αυτή η φοβερή μας ιδιοσυγκρασία. Θα μπορούσε φυσικά να παίρνει και πολλά άλλα ονόματα (όπως "ουγκαντικό" ή "ζαϊρικό") αλλά δυστυχώς εκεί με έριξε η τύχη.
Έψαχνα πολλά χρόνια να βρω τα λόγια για να περιγράψω την αίσθηση μου για αυτό το... "ελληνικό". Σε βιβλία, συζητήσεις, ταβέρνες, άρθρα εφημερίδων, άλλες χώρες, γνώμες, ιστορικές αναδρομές κτλ κτλ κτλ. Χρειαζότανε ένα κείμενο του Χατζιδάκι για να βρω την απάντηση.
Ο Χατζιδάκης γράφει:
Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει.[...] Το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα και τους εχθρούς. [...] Θα σας θυμίσω μια συνομιλία, τότε μέσα στη τάξη του σχολείου. Με πλησιάζει ένας ψηλός συμμαθητής, μ' ένα δυσάρεστο έκζεμα στο δέρμα του προσώπου του, στραβή τη μύτη και ξεθωριασμένα τα μαλλιά του, ακατάστατα. Ήταν η πρώτη μέρας της σχολικής χρονιάς.
-Πως λέγεσαι, ρωτάει, ενώ πλάι του είχαν σταθεί αμίλητοι δύο άλλοι, δικοί του φίλοι.
-Βασίλης, του απαντάω.
-Και που μένεις, εκείνος εξακολουθεί.
-Πάνω στο λόφο, του λέω και τον κοιτώ στα μάτια.
Εκείνος χαμογέλασε κι άφησε να φανούν τα χαλασμένα δόντια του. Μου λέει:
-Εγώ μένω απέναντι στην όχθη. Είσαι λοιπόν εθχρός.
Και μου δίνει μιά στο κεφάλι με το χέρι του, που με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ. Τον κοιτάζω έτοιμος να κλάψω. Μα συγκρατιέμαι. Αυτός σκάει στα γέλια και χάνεται. Προς το παρόν. Γιατί θα τον ξαναδώ: Εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, συγκάτοικο στην πολυκατοικία, γιατρό σε κρατικό νοσοκομείο και τέλος νεκροθάφτη, όταν πετύχει να με θάψει.
Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978
Έψαχνα πολλά χρόνια να βρω τα λόγια για να περιγράψω την αίσθηση μου για αυτό το... "ελληνικό". Σε βιβλία, συζητήσεις, ταβέρνες, άρθρα εφημερίδων, άλλες χώρες, γνώμες, ιστορικές αναδρομές κτλ κτλ κτλ. Χρειαζότανε ένα κείμενο του Χατζιδάκι για να βρω την απάντηση.
Ο Χατζιδάκης γράφει:
Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει.[...] Το τέρας σχηματίζεται από τα ζώα και τους εχθρούς. [...] Θα σας θυμίσω μια συνομιλία, τότε μέσα στη τάξη του σχολείου. Με πλησιάζει ένας ψηλός συμμαθητής, μ' ένα δυσάρεστο έκζεμα στο δέρμα του προσώπου του, στραβή τη μύτη και ξεθωριασμένα τα μαλλιά του, ακατάστατα. Ήταν η πρώτη μέρας της σχολικής χρονιάς.
-Πως λέγεσαι, ρωτάει, ενώ πλάι του είχαν σταθεί αμίλητοι δύο άλλοι, δικοί του φίλοι.
-Βασίλης, του απαντάω.
-Και που μένεις, εκείνος εξακολουθεί.
-Πάνω στο λόφο, του λέω και τον κοιτώ στα μάτια.
Εκείνος χαμογέλασε κι άφησε να φανούν τα χαλασμένα δόντια του. Μου λέει:
-Εγώ μένω απέναντι στην όχθη. Είσαι λοιπόν εθχρός.
Και μου δίνει μιά στο κεφάλι με το χέρι του, που με πονάει ακόμα τώρα σαν το θυμηθώ. Τον κοιτάζω έτοιμος να κλάψω. Μα συγκρατιέμαι. Αυτός σκάει στα γέλια και χάνεται. Προς το παρόν. Γιατί θα τον ξαναδώ: Εισπράκτορα, εκπαιδευτή στο στρατό, τηλεγραφητή, κλητήρα στο υπουργείο, αστυνόμο, μουσικό στην ορχήστρα, παπά στην ενορία, συγκάτοικο στην πολυκατοικία, γιατρό σε κρατικό νοσοκομείο και τέλος νεκροθάφτη, όταν πετύχει να με θάψει.
Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978
This entry was posted
on Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010 at 8:54 μ.μ..
You can skip to the end and leave a response.
21 Φεβρουαρίου 2010 στις 2:39 π.μ.
"Μα, διάολε, δείτε την πολιτική εκπροσώπηση αυτής της κοινωνίας και θα καταλάβετε: υπάρχει και δρα χωρίς στοιχειώδη ευαισθησία, χωρίς στοιχειώδη ευθιξία. Η νομίζετε πως όλα αυτά τα σκάνδαλα έγιναν ερήμην τού ελληνικού λαού; "
Και πού εντοπίζει πια τις ελπίδες του;
"Στο άγνωστο κοινό, στην άγνωστη νεολαία, η οποία διαθέτει ευαισθησία και δεν έχει ακόμα διαβρωθεί. Τώρα, κατά πόσον θα της επιτρέψει η πλειοψηφία να διατηρήσει αυτή της την ευαισθησία, είναι άλλο θέμα."
http://www.youtube.com/watch?v=7zgxDq3L78U