I'm holding my breath when I dream
Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010
Την πρώτη της απόπειρά της να εγκαταλείψει το εξωτερικό, η Μαριαλένα τη πλήρωσε με ένα πέσιμο από το ποδήλατο. Και μακάρι να ήταν μόνο αυτό. Το αποτέλεσμα ήταν ένας σπασμένος - σε τρία σημεία - αστράγαλος, ένα κομμάτι γύψος, ένα εσπευσμένο ταξίδι στη πατρίδα και μία επέμβαση για να φτιάξει τη ζημιά.
Δεν ήταν τόσο εύκολο μικρή να τη κάνεις. Εδώ υπάρχει συνομωσία μαγισσών. Δεν είναι απλώς ένα εισητήριο αεροπλάνου και μία μεταφορική.
--
Μου δώσανε και μία κάρτα από τη δουλειά για τα ταξίδια μου με τα τρένα. Υποτίθεται πως πρέπει να κλείνω το εισητήριό από το Ίντερνετ και πως σου ελέγχουνε με ένα GPS μηχάνημα τη κάρτα όταν είσαι πάνω στο τρένο. Έλα μου όμως που τα μηχανήματά των ελεγκτών δεν δουλεύουνε σωστά (δηλ. καθόλου).
Πάντα παίρνουνε αυτό το ημι-σοβαρό ύφος όταν βγάζω τη κάρτα, με ένα χαμόγελο κρυμμένο στα μάτια τους. Σίγουρα επειδή σκέφτονται "που να ξερες ότι δεν έχω ιδέα αν έκλεισες εισητήριο ή όχι". Εγώ όμως ξέρω.
Μέχρι οι Ολλανδοί να μου αποδείξουν ακόμη μία φορά ότι δεν μπορείς να γλυτώσεις από το σύστημά τους, εγώ θα ταξιδεύω πρώτη θέση πλέον. Με τον πρωινό καφέ και στην ησυχία αυτής της "παράνομης πολυτέλειας".
--
Η κακοκαιρία του Σαββάτου μας έχει φέρει πάλι τα χιόνια. Και μακάρι να μπορούσα να περιγράψω και τον κόκκινο ήλιο που σηκώθηκε σήμερα το πρωί στο βάθος. Κατακόκκινος στις 08:40, όταν το τρένο άφηνε το Άμστερνταμ. Το πορτοκαλί της ερήμου κατά τις 08:50, όταν το τρένο πέρασε από τις παγωμένες λίμνες στα Νότια του Άμστερνταμ, λίγο έξω από το Μπούσουμ. Ο ίδιος που έκανε τα δέντρα να ξετινάζουν το νερό από πάνω τους με αργές και αόρατες κινήσεις. Κι ο ίδιος που καταφέρνει να απλώσει εκατομμύρια λαμπυρίζοντα διαμαντάκια πάνω στο χιόνι. Ακριβώς μόλις η playlist το γύρισε στο "Isolate" του Moby. Τρίτη.
(Τα πρωινά η λυρικότητα δεν χαλιναγωγείται)
--
I need a sleeping doctor.
Δεν ήταν τόσο εύκολο μικρή να τη κάνεις. Εδώ υπάρχει συνομωσία μαγισσών. Δεν είναι απλώς ένα εισητήριο αεροπλάνου και μία μεταφορική.
--
Μου δώσανε και μία κάρτα από τη δουλειά για τα ταξίδια μου με τα τρένα. Υποτίθεται πως πρέπει να κλείνω το εισητήριό από το Ίντερνετ και πως σου ελέγχουνε με ένα GPS μηχάνημα τη κάρτα όταν είσαι πάνω στο τρένο. Έλα μου όμως που τα μηχανήματά των ελεγκτών δεν δουλεύουνε σωστά (δηλ. καθόλου).
Πάντα παίρνουνε αυτό το ημι-σοβαρό ύφος όταν βγάζω τη κάρτα, με ένα χαμόγελο κρυμμένο στα μάτια τους. Σίγουρα επειδή σκέφτονται "που να ξερες ότι δεν έχω ιδέα αν έκλεισες εισητήριο ή όχι". Εγώ όμως ξέρω.
Μέχρι οι Ολλανδοί να μου αποδείξουν ακόμη μία φορά ότι δεν μπορείς να γλυτώσεις από το σύστημά τους, εγώ θα ταξιδεύω πρώτη θέση πλέον. Με τον πρωινό καφέ και στην ησυχία αυτής της "παράνομης πολυτέλειας".
--
Η κακοκαιρία του Σαββάτου μας έχει φέρει πάλι τα χιόνια. Και μακάρι να μπορούσα να περιγράψω και τον κόκκινο ήλιο που σηκώθηκε σήμερα το πρωί στο βάθος. Κατακόκκινος στις 08:40, όταν το τρένο άφηνε το Άμστερνταμ. Το πορτοκαλί της ερήμου κατά τις 08:50, όταν το τρένο πέρασε από τις παγωμένες λίμνες στα Νότια του Άμστερνταμ, λίγο έξω από το Μπούσουμ. Ο ίδιος που έκανε τα δέντρα να ξετινάζουν το νερό από πάνω τους με αργές και αόρατες κινήσεις. Κι ο ίδιος που καταφέρνει να απλώσει εκατομμύρια λαμπυρίζοντα διαμαντάκια πάνω στο χιόνι. Ακριβώς μόλις η playlist το γύρισε στο "Isolate" του Moby. Τρίτη.
(Τα πρωινά η λυρικότητα δεν χαλιναγωγείται)
--
I need a sleeping doctor.
This entry was posted
on Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010 at 5:46 μ.μ..
You can skip to the end and leave a response.
