Κάτω από τη στάθμη της θάλασσας!

Καμία γυναίκα που έχω γνωρίσει δεν έχει υπάρξει τόσο απαιτητική και δεσποτική στο κρεβάτι όσο η Νταβίνα. Κι ενώ με όλες τις υπόλοιπες μπορείς να γίνεις γαϊδούρι και να γυρίσεις την πλάτη και να κοιμηθείς, με την συγκεκριμένη κυρία δεν γίνεται τίποτε. Καθώς διανοήθηκα να το προσπαθήσω έμπηξε με απόλυτη ηρεμία τα νύχια της στη γάμπα μου για να σκαρφαλώσει στον καναπέ, πήρε τις πιο άβολες στάσεις δίπλα μου και δεν σταμάτησε να με κοιτάει με βαθιά την επίκριση στα μάτια. Όχι, δεν έχω μπλέξει με καμία νυμφομανή νάνο με ταλέντο στην κιθάρα που δεν φτάνει να ανέβει στον καναπέ.

Έμπλεξα με τη γάτα Σιβηρίας της Μαίρης. Αυτή με τα καστανά μάτια και το γκριζόασπρο τρίχωμα. Αυτή που τη Δευτέρα το βράδυ με έκανε να νιώσω σαν κατασκηνωτής περιτριγυρισμένος από πεινασμένες τίγρεις στα βάθη κάποιας ζούγκλας της στέπας. Είναι και αυτή η αιλουροειδής στάση επίθεσης που παίρνει από την κορυφή του καναπέ πριν χιμήξει πάνω μου - Παναγιά μου μυστήρια ζώα οι γάτες.

Όλο το βράδυ το πέρασα με το ένα μάτι ανοιχτό και περιμένοντας την επόμενη κίνησή της. Η αδιαφορία δεν έπιασε. Ούτε το μάλωμα. Αποτέλεσμα: οι τρεις καφέδες του πρωινού της Τρίτης και η αίσθηση πως μόλις γύρισα από σαφάρι.

Το "έτερον τέταρτον" της (τέταρτο γιατί η μοίρα του επιφύλασσε ότι και στους περισσότερους ιστορικούς επιβήτορες που δεν γεννήθηκαν ποτέ: τον ελεγχόμενο ευνουχισμό) κούρνιασε σε μία ήσυχη γωνιά σαν εξημερωμένη λεοπάρδαλη στη στάση του λωτού. Τι σου κάνει ρε αδερφάκι μου ένα ζεύγος αρχίδια!

(Σταμάτησα το post γιατί δεν σταματούσανε να νιαουρίζουν πάνω από το πιάτο του φαγητού. Με το που το γέμισα έπαψα να υπάρχω στον κόσμο τους σαν άξιο πλάσμα προσοχής)

Η πρώτες μέρες στη τσιγγανιά περνούν με τις μετεμψυχώσεις της Αιγυπτιακής Σφήκας να τριγυρνάνε με βουλημία πάνω από τα πακεταρισμένα μου πράγματα συνεχίζοντας να καταστρέφουν με τα νύχια τους τον καναπέ και τις καρέκλες της Μαίρης.