Holywood unlimited
Δευτέρα 10 Μαΐου 2010
Στις κλασικές νουβέλες κόμιξ - τουλάχιστον αυτές που έχω δει εγώ στο σινεμά - ένα από τα πιο μεγάλα κλισέ της πλοκής αποτελεί η κρυφή ταυτότητα του ήρωα. Η αγωνία να μη μάθει ο πλανήτης Γη ποιος είναι για να μπορεί έτσι να προστατέψει τους θνητούς αγαπημένους του από τις κακόβουλες διαθέσεις του δόκτωρος Νο, Χ, Ψ και ούτω καθ' εξής. Στο Iron Man 2 αυτή η δομή καταρρέει από τα πρώτα λεπτά, αφήνοντάς σε με μια απογοήτευση για το πως μπορεί ένας υπερήρωας τώρα να κάνει αυτό που δεν μπορούσε να κάνει ο Σούπερμαν για τη Λόις, ο Σπάιντερ - μαν (a.k.a. "άνθρωπος αράχνη") για τη Μαίρη Τζέην, ο Ταρζάν για τη Τζέην - ψέματα, αυτός ήταν γυμνός - και ο Μπάτμαν για τη Κιμ Μπάσιντζερ.
Αν εξαιρέσω τα 20 λεπτά στα οποία η Σκάρλετ Γιόχανσον τριγυρνάει με εφαρμοστή φόρμα υπερ-ήρωα και τσακίζει κάτι παληκάρια δίμετρα (τα εύσημα στον σκηνοθέτη Jon Favreau), η ταινία υπήρξε ακόμη ένα ληθαράκι στον τοίχο που κρατάει το γκραφίτι: "Καιρός να κόψεις τη κάρτα του σινεμά που πληρώνεις κάθε μήνα". Νομίζω ότι στα 27 σου χρόνια,έχεις πια το δικαίωμα να διαλέγεις τις ταινίες που θα δεις και το γούστο να καταλαβαίνεις τι αποτελεί μία αιώνια αναπαραγωγή ανιαρών επαναλήψεων.
--
Από τους "A new funky generation" το "The messenger" (Cafe del Mar - Volume No. 6)
We,
We got the feeling of mystery,
We got the touch of humanity,
I know, we can live forever.
(x3)
We,
We got the voice of the melody,
We got the choice of the harmony,
I know, we can live together.
(x3)
--
Και μια και μιλήσαμε για κόμιξ, ένας μόνιμος παραλληλισμός στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι τη Μπακογιάννη να βλέπει τον Α. Σαμαρά να μιλάει στη Βουλή ως αρχηγός κόμματος της Ν.Δ. είναι η εικόνα το Τζον Ρόμπαξ (a.k.a John D.Rockerduck) από τα κλασσικά κόμιξ του Ντίσνεϋ: τότε που ο Σκρουτζ τον έβαζε να τρώει το καπέλο του στο τελευταίο πλαίσιο του τεύχους. Κάπως έτσι:
Αν εξαιρέσω τα 20 λεπτά στα οποία η Σκάρλετ Γιόχανσον τριγυρνάει με εφαρμοστή φόρμα υπερ-ήρωα και τσακίζει κάτι παληκάρια δίμετρα (τα εύσημα στον σκηνοθέτη Jon Favreau), η ταινία υπήρξε ακόμη ένα ληθαράκι στον τοίχο που κρατάει το γκραφίτι: "Καιρός να κόψεις τη κάρτα του σινεμά που πληρώνεις κάθε μήνα". Νομίζω ότι στα 27 σου χρόνια,έχεις πια το δικαίωμα να διαλέγεις τις ταινίες που θα δεις και το γούστο να καταλαβαίνεις τι αποτελεί μία αιώνια αναπαραγωγή ανιαρών επαναλήψεων.
--
Από τους "A new funky generation" το "The messenger" (Cafe del Mar - Volume No. 6)
We,
We got the feeling of mystery,
We got the touch of humanity,
I know, we can live forever.
(x3)
We,
We got the voice of the melody,
We got the choice of the harmony,
I know, we can live together.
(x3)
--
Και μια και μιλήσαμε για κόμιξ, ένας μόνιμος παραλληλισμός στο μυαλό μου όταν σκέφτομαι τη Μπακογιάννη να βλέπει τον Α. Σαμαρά να μιλάει στη Βουλή ως αρχηγός κόμματος της Ν.Δ. είναι η εικόνα το Τζον Ρόμπαξ (a.k.a John D.Rockerduck) από τα κλασσικά κόμιξ του Ντίσνεϋ: τότε που ο Σκρουτζ τον έβαζε να τρώει το καπέλο του στο τελευταίο πλαίσιο του τεύχους. Κάπως έτσι:
This entry was posted
on Δευτέρα 10 Μαΐου 2010 at 12:06 π.μ..
You can skip to the end and leave a response.
