Sky blue
Σάββατο 13 Μαρτίου 2010
Ταξιδεύοντας προς τη Καβάλα ένα απόγευμα του Δεκέμβρη άκουσα μία φωνή να διαβάζει στον ΕΡΑ2. Και με τράβηξαν οι λέξεις που τις έγραψα γρήγορα στο κινητό. Για να ψάξω μετά να τις βρω στο Google και να δω από που έρχονται. Τυχερός.
Το βιβλίο δεν το βρήκα σε 3 βιβλιοπωλεία στην Ελλάδα. Έπρεπε να το αγοράσω από το Ίντερνετ και να μου έρθει στην Ολλανδία. Για το επόμενο κομμάτι:
Πανάρχαια βούληση του ανθρώπου, να υποτάξει τον Χρόνο, να τόνε βάλει στο χέρι του, για να μπορέσει η επιλεγμένη στιγμή, να παραμείνει αιώνια και μετέωρη στον ορίζοντα, σημάδι κολακευτικό από το πέρασμά του, μια κι η στιγμή, η επιλεγμένη τον φανερώνει, πρώτη φορά, ολόκληρο. Πόσες φορές δεν ζήτησα να θανατώσω τον Χρόνο, για να κρατήσω την μια στιγμή, ετούτη την μοναδική, απόλυτα δική μου.
-Δοκίμασε, μου λέει, και θα δεις - ο Χρόνος.
-Θα δοκιμάσω κι ας μην δω - λέω του Χρόνου.
Κι έτσι ο αγώνας αρχινάει αστόχαστος, και σπρώχνομαι ν' αγκιστρωθώ στον λεπτοδείχτη για να μην προχωρήσει η στιγμή, τούτη που με φωτίζει ολόκληρον, συμπληρωμένο με το άλλο πρόσωπο που αύριο θαναι μακριά μου. Κι όλο το πάθος μου, δε με βοηθάει παρά να σπάσω τ' άγκιστρο του ρολογιού και να βρεθώ στο πάτωμα πεσμένος, μ' ένα ασημένιο τόξο στο λαιμό, και με το χέρι κόκκινο από το αίμα. Η ώρα προχωράει αμείλικτη - καθώς και η αποσύνθεσή μου. Πως να δεχτώ ότι κάποτε εγώ δεν θα σ' αγγίζω κι ο Χρόνος δεν θα σε περιέχει; Κι ακόμα, πως να αποδεχτώ τον κόσμο σαν πραγματικό, όταν δεν θα τον βλέπω, δεν θα τον αισθάνομαι και δεν θα με περιέχει; Η άσκηση του νου και της ψυχής, με στόχο τον βαθμιαίο αφανισμό μας, αρχίζει με τεχνική οδυνηρή για να συνθέσει την οριστική εξαφάνιση. Να ένα παιχνίδι ελκυστικό που καίει τα χέρια και το αίσθημα και καθιστά τους εραστές του Χρόνου ανάπηρους και διαπλανητικούς.
Εκμαγείο Μέλλοντος Χρόνου - Μ. Χατζιδάκις
--
Φεύγοντας έφτιαξα ένα κουτί που έβαλα μέσα όλα όσα δεν ήθελα ποτέ να ξεχάσω. Το κουτί αυτό το έστελνα πίσω που και που για να γεμίσει νέα και λέξεις. Μα κάθε φορά που γυρνούσε πίσω, ήταν και πιο άδειο. Γιατί αυτά που δεν ήθελα να ξεχάσω αλλάζανε, μεγαλώνανε, περνούσαν στην αποσύνθεση και γίνονταν κάποιοι άλλοι, άλλες εικόνες, άλλες μουσικές. Ένα Σάββατο πρωί λοιπόν, αποφάσισα να μην το ξαναστείλω ποτέ πίσω. Να αποδεχτώ το ότι άλλαξα κι εγώ και να σταματήσω την όλη εμμονή μου με το χρόνο που θέλω να κρατήσω αναλλοίωτο.
Από τα δύο δέντρα, πρέπει να κρατήσεις μόνο το ένα.
(Δύσκολο Σάββατο πρωί)
Το βιβλίο δεν το βρήκα σε 3 βιβλιοπωλεία στην Ελλάδα. Έπρεπε να το αγοράσω από το Ίντερνετ και να μου έρθει στην Ολλανδία. Για το επόμενο κομμάτι:
Πανάρχαια βούληση του ανθρώπου, να υποτάξει τον Χρόνο, να τόνε βάλει στο χέρι του, για να μπορέσει η επιλεγμένη στιγμή, να παραμείνει αιώνια και μετέωρη στον ορίζοντα, σημάδι κολακευτικό από το πέρασμά του, μια κι η στιγμή, η επιλεγμένη τον φανερώνει, πρώτη φορά, ολόκληρο. Πόσες φορές δεν ζήτησα να θανατώσω τον Χρόνο, για να κρατήσω την μια στιγμή, ετούτη την μοναδική, απόλυτα δική μου.
-Δοκίμασε, μου λέει, και θα δεις - ο Χρόνος.
-Θα δοκιμάσω κι ας μην δω - λέω του Χρόνου.
Κι έτσι ο αγώνας αρχινάει αστόχαστος, και σπρώχνομαι ν' αγκιστρωθώ στον λεπτοδείχτη για να μην προχωρήσει η στιγμή, τούτη που με φωτίζει ολόκληρον, συμπληρωμένο με το άλλο πρόσωπο που αύριο θαναι μακριά μου. Κι όλο το πάθος μου, δε με βοηθάει παρά να σπάσω τ' άγκιστρο του ρολογιού και να βρεθώ στο πάτωμα πεσμένος, μ' ένα ασημένιο τόξο στο λαιμό, και με το χέρι κόκκινο από το αίμα. Η ώρα προχωράει αμείλικτη - καθώς και η αποσύνθεσή μου. Πως να δεχτώ ότι κάποτε εγώ δεν θα σ' αγγίζω κι ο Χρόνος δεν θα σε περιέχει; Κι ακόμα, πως να αποδεχτώ τον κόσμο σαν πραγματικό, όταν δεν θα τον βλέπω, δεν θα τον αισθάνομαι και δεν θα με περιέχει; Η άσκηση του νου και της ψυχής, με στόχο τον βαθμιαίο αφανισμό μας, αρχίζει με τεχνική οδυνηρή για να συνθέσει την οριστική εξαφάνιση. Να ένα παιχνίδι ελκυστικό που καίει τα χέρια και το αίσθημα και καθιστά τους εραστές του Χρόνου ανάπηρους και διαπλανητικούς.
Εκμαγείο Μέλλοντος Χρόνου - Μ. Χατζιδάκις
--
Φεύγοντας έφτιαξα ένα κουτί που έβαλα μέσα όλα όσα δεν ήθελα ποτέ να ξεχάσω. Το κουτί αυτό το έστελνα πίσω που και που για να γεμίσει νέα και λέξεις. Μα κάθε φορά που γυρνούσε πίσω, ήταν και πιο άδειο. Γιατί αυτά που δεν ήθελα να ξεχάσω αλλάζανε, μεγαλώνανε, περνούσαν στην αποσύνθεση και γίνονταν κάποιοι άλλοι, άλλες εικόνες, άλλες μουσικές. Ένα Σάββατο πρωί λοιπόν, αποφάσισα να μην το ξαναστείλω ποτέ πίσω. Να αποδεχτώ το ότι άλλαξα κι εγώ και να σταματήσω την όλη εμμονή μου με το χρόνο που θέλω να κρατήσω αναλλοίωτο.
Από τα δύο δέντρα, πρέπει να κρατήσεις μόνο το ένα.
(Δύσκολο Σάββατο πρωί)
This entry was posted
on Σάββατο 13 Μαρτίου 2010 at 1:23 μ.μ..
You can skip to the end and leave a response.
