Κάτω από τη στάθμη της θάλασσας!

Κάποια συνάδελφος Ολλανδή στη δουλειά μου ονόμασε το παιδί της «Briseis» (στα Ελληνικά «Βρισηίδα»). Μου το είπε με χαρά όταν έμαθε ότι ήμουν Έλληνας και μου ζήτησε να το προφέρω για να δει πως ακούγεται στα Ελληνικά.

Και δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα αρχαιοελληνικά ονόματα και τα ονόματα της μυθολογίας. Αντιθέτως, τα θεωρώ πολύ πιο εύηχα και όμορφα από τα κοινότυπα χριστιανοελληνικά που χρησιμοποιούμε.

Θα το γράψω όμως όπως θα το έγραφε ο Τσιφόρος:

Αλλά η αγαπητή Βρισηίδα στην ιστορία της Τροίας δεν πέρασε και τόσο όμορφα. Έχασε όλη την οικογένειά της στο πόλεμο (αδέρφια, ξαδέρφια, παππούδες) για να μείνει μοναχή και χωρίς προίκα. Την ίδια στιγμή όμως, είχε την ευχαρίστηση να πιαστεί αιχμάλωτη από – άκου άκου – τον ίδιο τον κύριο που θεωρείται πρωτεργάτης του πολέμου και αρχιπολέμαρχος: τον κύριο Αχιλλέα. Λέει η κοπελίτσα «τουλάχιστον χάσαμε την οικογένεια αλλά βρήκαμε γαμπρό». Ξυρίστηκε, πλήθυκε και ετοιμάστηκε να περάσει τα χρόνια της αιχμαλωσίας της στο ανάκλινδρο της σκηνής-μεζονέτας του Αχιλλεάκου τρώγοντας σταφύλια και πίνοντας ημι-νέκταρ.

Έλα μου όμως που ο άλλος ο βασιλιά ο Αγαμέμνων πήρε μήνυμα από τον φτεροπόδαρο Απόλλωνα ότι πρέπει να αφήσει τη Χρυσηίδα – την ερωμένη του. Θύμωσε ο Άγα, πήρε τα σοκάκια της Τροίας βόλτα και δεν μπορούσε να παρηγορηθεί. Πως του μπήκε στο μυαλό, λέει μέσα του: «τι Βρισηίδα, τι Χρυσηίδα. Το ίδιο πράγμα δεν είναι;». Τη ζητάει λοιπόν, σαν στρατηγός και βασιλιάς, απο τον Αχιλλέα. Τη δίνει αυτός, θυμώνει και γίνεται ένα πατιρντί δύσκολο σαν προεκλογική αναμέτρηση.

Η Βρισηίδα από την άλλη πλευρά μαζεύει τα πράγματά της. Καινούργιο ανάκλινδρο, καινούργια σκηνή, καινούργιος άντρας. Πάμε από την αρχή. Αδέρφια δεν έχει, ξαδέρφια κάτι μακρινά στη Βαβυλώνα, τι να κάνει η καψερή, βολεύτηκε στο άλλο ανάκλινδρο. Πεισμώνει και ο άλλος ο ημί-θεος με την αγέραστη φτέρνα και δεν πάει στο πόλεμο. Τώρα είτε το έκανε για ξεκάρφωμα το όλο πείσμα (καθώς και ο αγαπημένος Πάτροκλος είχε ξεχωριστή θέση στη καρδιά του), είτε η μάνα του τον πίεζε να πάρε μία νύφη γιατί είχε μεγαλώσει, είτε κάτι άλλο. Αλλά να την αγαπούσε, δεν είμαστε και τόσο σίγουροι. Και ας έγραψε άλλα ο Όμηρος (σόρυ για τα αγγλιστί):

Are the Atreidae of all mortal men
the only ones who love their wives? I think not.
Every sane decent fellow loves his own
and cares for her, as in my heart I loved
Briseis, though I won her by the spear.

--
Τρία είναι τα συμπεράσματα:

Ένα: Για ποιο λόγο δίνεις στη κόρη σου το όνομα μιας γυναίκας η οποία έχασε όλη της την οικογένεια στον πόλεμο και μετά έπεσε αιχμάλωτη στα χέρια του εχρθού; Εκεί την αγαπούσε ένας αθάνατος ημί-θεος αδιευκρίνηστης σεξουαλικότητας αλλά έπρεπε να γίνει και παλακίδα ενός ηλικωμένου βασιλιά καθώς και μήλον της έριδος για μια τεράστια διαμάχη. Τι μοίρα περιμένεις δηλαδή;

Δύο: Και γαμώ ο Όμηρος.

Τρία: Και γαμώ ο Τσιφόρος.