Κάτω από τη στάθμη της θάλασσας!

Παλιά έδινα μεγάλη σημασία στα βιβλία, το σινεμά, τη μουσική. Γενικά τις τέχνες και οποιαδήποτε ανθρώπινη έκφραση που μπορεί να σε βάλει σε σκέψεις και να σε συγκινήσει. Εδώ και μερικά χρόνια όμως αυτό έχει αλλάξει. Τώρα έχω βρει κάτι καλύτερο να παρατηρώ, κι αυτό είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά: ό,τι πιο ενδιαφέρον μπορείς να δεις μετά τις ειδήσεις των 20:00.

Σήμερα μου έστειλε mail ένας φίλος και μου είπε μεταξύ άλλων "η παρέα μας διαλύεται". Σιγά τα νέα. Δεν έχω τόσο μεγάλο δάχτυλο για να κρυφτώ από πίσω. Δύο είναι τα ζητούμενα:

1. Πόση στάχτη θα αφήσει πίσω της
2. How we are going to manage it (αδύνατο να μεταφράσεις το "manage" στα ελληνικά)



Empire of the Sun - We Are The People

We can remember swimming in December,
Heading for the city lights, in 1975
We share in each other
Nearer than father
The scent of a lemon, drips from your eyes

We are the people that rule the world
A force running in every boy and girl
All rejoicing in the world
Take me now
We can try

We lived an adventure
Love in the Summer
Followed the sun till night
Reminiscing other times of life
For each every other
The feeling was stronger
The shock hit eleven
Got lost in your eyes

I can’t do well when I think you’re gonna leave me, but I know I try
Are you gonna leave me now
Can’t you be believing now(repeat)

Can you remember and humanize,
It was still where we’d energized,
Lie in the sand and visualize like its 75 again

We are the people that rule the world
A force running in every boy and girl
All rejoicing in the worldTake me now
We can try

I can’t do well when I think you’re gonna leave me, but I know I try
Are you gonna leave me now
Can’t you be believing now(repeat)

I know everything about you
You know everything about me
Know everything about us(repeat)

I can’t do well when I think you’re gonna leave me, but I know I try
Are you gonna leave me now
Can’t you be believing now(repeat)΅

Νομίζω ότι κανένας σας δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι we are the people that rule the world...

--

Θα μοιραστώ ακόμα ένα όνειρο: Ήταν λέει Κυριακή καλοκαιριού και έβρεχε. Εκείνες τις καλοκαιρινές μπόρες που κάνουν το χώμα να μυρίζει. Και ήμουν λέει σε ένα παραθαλάσσιο μέρος με όλους εσάς. Φορούσαμε κοντομάνικα, σορτσάκια και είχαμε αφήσει τα γυαλιά ηλίου πάνω σε ένα τραπέζι. Τα ηχεία παίζανε κάτι σε παλιό rock 'n' roll που σου φέρνει αναμνήσεις και ένα αίσθημα οικειότητας στα αυτιά ενώ εμείς χορεύαμε ακατάπαυστα (ή βάλε το "Life is life" στην εικόνα σου που ταιριάζει) . Γελούσαμε. Θυμόμασταν. Πλάθαμε εικόνες και κάναμε πλάκα για τα παλιά. Λέγαμε ιστορίες, πίναμε Prosecco και ανακατεύαμε τα κεφάλια μας. Για ένα παράξενο λόγο, κανείς δεν φοβάται ποτέ μήπως βραχεί από τις καλοκαιρινές βροχές...