Deeper into me
Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009Εδώ και μερικές εβδομάδες αναλώνουμε το θέμα του blogging με τον Νούλο. Εσωτερική ψυχανάλυση, προσωπικά όρια και προσωπικός κόσμος, όσα δεν μπορούμε να γράψουμε. Όσα θα θέλαμε να γράψουμε. Για πρώτη φορά το ένιωσα περίπου στα μισά αυτού του blog. Μετά από ένα σημείο - στα blog με ονοματεπώνυμο, η γραφή σου περιορίζεται σημαντικά.
Είναι ότι έχεις πει πολλά ως τώρα. Ακόμα χειρότερα, τα έχεις γράψει και έτσι δεν μπορείς ούτε καν να αλλάξεις την ιστορία για λίγο. Και είναι ότι δεν θες να γράψεις τα ίδια. Νιώθεις αυτή τη χαζή υποχρέωση του συγγραφέα που δεν θέλει να βγάλει το ίδιο βιβλίο στη φόρα. Τέλος, το blogging έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: Όσο περισσότερο γράφεις για ανυσηχίες σου, για πράγματα που σε ενδιαφέρουν, για τις σκέψεις και τα θέλω σου... τόσο πιο δύσκολο είναι να γράψεις πως πέρασες τη μέρα σου, τι είπε ένας φίλος σου ή την εκδρομή που πήγες το Σαββατοκύριακο. Και έτσι γίνεται δύσκολο. Οι λέξεις γίνονται πιο δύσκολες. Και μετά από ένα σημείο είτε λες ψέματα - μισές ιστορίες, ιστορίες από τις οποίες ό,τι το σημαντικό... λείπει, είτε σταματάς να γράφεις.
Κάπου λοιπόν μεταξύ ψέματος και αλήθεις και με προσποιητό στυλ ημερολογίου, έχω να πω ότι την μεγαλύτερη μέρα του χρόνου ξύπνησα στις δύο παρά, έφταξα έναν καφέ, μίλησα στο Skype, έκανα μερικές μεταφράσεις (μεγάλη ιστορία, τι να σου πω τώρα!), κατέλαβα το username "alvanopoulos" στο Facebook.
Τη μεγαλύτερη μέρα του κόσμου αποφάσισα να κάνω post μία φωτογραφία... για να μην ξεχνάω...
Τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου κανόνισα να πάω σινεμά, τσέκαρα την αλληλογραφία μου, έκανα ντουζ, συμμάζεψα το δωμάτιό μου και είδα τον ήλιο να ανατέλει απ'τη πλευρά του φεγγαριού στο Άμστερνταμ. Τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου αποφάσισα να γράψω ένα post που παραδέχεται πως τα περισσότερα από αυτά που σας γράφω είναι πλέον ψέματα...
This entry was posted
on Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009 at 5:06 μ.μ..
You can skip to the end and leave a response.
21 Ιουνίου 2009 στις 3:57 μ.μ.
...half-awake in a fake empire...