<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar/7157270061007061295?origin\x3dhttp://panwapotahxeia.blogspot.com', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

This winter almost killed me

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

"What I do, I do not understand. For I do not do what I want, but I do what I hate", λέει στη Βίβλο. Όχι δεν το γύρισα στον χριστιανισμό ξαφνικά (είμαι άλλωστε γνωστός πιστός του Vogue και του Esquire). Απλώς το διάβασα στο Dream, Dear, Do του Ben Tiggelaar, ένα βιβλίο που ανεπιφύλακτα σας προτείνω... να μην αγγίξετε. Δυτικο-μαλάκες της εσωτερικής δύναμης και της συμπεριφοράς. Ευτυχώς ήταν τζάμπα...

Όμως η φράση αυτή της Βίβλου μου έκατσε λίγο στο λαιμό. Δεν μπόρεσα να βρω την ελληνική της μετάφραση στο Google. Γιατί αυτός ο χειμώνας ήταν πραγματικά δύσκολος. Κρύος. Μπερδεμένος. Καταθλιπτικός. Περίεργος. Στα τέλη του Φλεβάρη θα έδινα τα πάντα για λίγο ήλιο. 
----

"Οι αστρονόμοι εντόπισαν το πιο μακρινό μέχρι σήμερα αντικείμενο στο σύμπαν, ένα αυτοκαταστρεφόμενο άστρο που εξερράγη σε απόσταση 13,1 δισ. ετών φωτός από τη Γη. Η έκρηξη συνέβη 640 εκατ. χρόνια μετά το αρχικό «Μπινγκ Μπανγκ», δηλαδή περίπου την εποχή που τελείωνε ο «κοσμικός μεσαίωνας» και άρχιζαν να εμφανίζονται στο διάστημα τα πρώτα άστρα και γαλαξίες."

----

Ερωτική απογοήτευση;

----

Αλλά ευτυχώς πέρασε. Αν και το προηγούμενο βροχερό τιήμερο δεν θυμίζε σε τίποτα σε άνοιξη, παρ' όλα αυτά ξέρω ότι είμαι ακριβώς στο κέντρο της. Το μαρτυρά η μύτη μου που δεν λέει να ξεμπουκώσει και το κουτάκι με αντι-ισταμινικά που έχω πάνω στο πάγκο της κουζίνας.

Και είναι αλήθεια πως αυτή η άνοιξη μοιάζει τόσο με εκείνες τις ώρες μετά τη καταιγίδα. Όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους ανθρώπους γύρω μου. Όχι όλους φυσικά - κανένα φυσικό φαινόμενο δεν επιδρά σε όλους τους ανθρώπους. Αλλά για τους περισσότερους. Βλέπω μία ηρεμία να σκορπίζεται τριγύρω σιγά σιγά.

Αλλά όλα αυτά περί ηρεμίας μέχρι... αύριο. Queen’s day, σαμπάνια, βόλτα στα κανάλια και αγαπημένοι φίλοι που επισκέπτοναι από Ελλάδα. Een party is op de weg ...

----

    ==> Anonymous Marialena said:

    Μήπως αυτόν τον τυπάκο με την γραβάτα να τον τραβήξει κάποιος στην επιφάνεια...ή να γδυθεί επιτέλους να ελαφρύνει, γιατί και το γυαλί ηλίου δεν κάνει δουλειά υποβρυχίως?

    Βαρέσαμε κόκκινο και μάλλον έξω απο το νερό θα χει ωραία παραλία...και θα υπάρχουν κι άλλοι πολλοί...ξεμαλλιασμένοι, πνιγμένοι, αδύναμοι που βαράγανε κουπί...

    "Αααλλος με τη βάαααρκα μααας"

    "Ποιά βάρκα ρε φίλε...εδώ...ηλιοθεραπεία"

    "Χιχι...και ηλιοθεραπεία και η βάρκα με τον σκίπερ της..."

    "Καλή φάση..."
    Σαλπάρουμε μωρό μου :-P

    ==> Blogger Unknown said:

    Tou tou tou rou, tou tou rou rou (a ha-elpizo na to evales tihaia afto to tragoudaki ;)
    Pos perasate? Itan ekpliktika? I want juicy news pls
    Filia polla

leave a comment