Sex and The City.
Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008
Ίσως η πιο αστεία περιγραφή ταινίας που έχω διαβάσει (από αθλητικό δημοσιογράφο παρακαλώ για το Sex and the City):
Από τον Α. Πανούτσο.
Πόσες πιθανότητες έχεις να πας σε έναν κινηματογράφο που παίζει «Ράμπο» και να δεις μια παρέα από γκόμενες να παρακολουθεί τον Σταλόνε να κάνει μαγκιές; Οσες έχεις να πας στο σινεμά για να δεις το «Sex and the City» και να δεις μια παρέα από μπάκουρους να βλέπουν την ταινία. Στα 50 χρόνια που βλέπω σινεμά δεν έχω ξαναδεί τέτοια γκομενοθύελλα να βλέπει έργο. Η αναλογία γυναίκες – άνδρες πρέπει να ήταν 10:1 και αυτοί που είχαν πάει σινεμά ήταν είτε σούπερ καψούρηδες στα πρώτα μέλια, είτε βετεράνοι–σύζυγοι χαζεμένοι από την παντόφλα, είτε τυπάδες που είχαν ακολουθήσει τη δικιά τους στο σινεμά από υστεροβουλία. «Τώρα γιατί μουρμουράς, αγάπη μου, ότι έχω στηθεί μπροστά στην τηλεόραση και βλέπω ποδόσφαιρο; Γιατί, εγώ δεν σου κάνω τα χατίρια; Θυμάσαι την προηγούμενη εβδομάδα που είχαμε πάει σε εκείνη την ταινία με τις τέσσερις γκόμενες;»
Για το έργο πρέπει να πω ότι είναι η ονείρωξη της κάθε γυναίκας. Τέσσερις τρελαμένες Νεοϋορκέζες, αδύνατες, χεσμένες στο χρήμα, που η μία δουλεύει ατζέντης, η άλλη δημοσιογράφα σε περιοδικό μόδας, η τρίτη είναι δικηγόρα και η τέταρτη κοπρίτης που ασχολείται με την υγιεινή διατροφή και το τζόκινγκ. Απασες σαν βασική ασχολία έχουν να ψωνίζουν σινιέ ρούχα και να διώχνουν και να ξαναφέρνουν τους τρεις χαλβάδες που υποτίθεται ότι είναι οι γκόμενοί τους. Οι Ελληνίδες γκόμενες μέσα στο σινεμά σε κατάσταση αλλοφροσύνης. «Ετσι θέλουμε να γίνουμε όλες μας όταν μεγαλώσουμε». Τις άκουγα να χασκογελάνε και να φωνάζουνε γύρω μου και ένιωθα σαν μαύρος σε τελετή της Κου Κλουξ Κλαν στον Μισισιπή. Τέλος πάντων, έφυγα ζωντανός από το σινεμά και σπίτι είπα να βάλω μια ταινία αντρουά, να έρθω στα ίσα μου. Διάλεξα μια μαϊμού έκδοση της «Μεγάλης Σιωπής».
Από τον Α. Πανούτσο.
This entry was posted
on Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008 at 12:07 μ.μ..
You can skip to the end and leave a response.
