Κάτω από τη στάθμη της θάλασσας!

Έφυγε και αυτό το Σαββατοκύριακο. Και πάει. Αλλά ήταν όμορφο. Από τα πιο όμορφα στην Ολλανδία. Χαλάρωσα λίγο. Δεν ξέρω γιατί. Απλώς χαλάρωσα.

Βλέπεις, τους τελευταίους 6 μήνες κάνω σπριντ για πρωταθλητές. Δεν θυμάμαι ποτέ να έπρεπε να προσαρμοστώ τόσο γρήγορα σε τόσα διαφορετικά (και σημαντικά) πράγματα ταυτοχρόνως. Και χρόνος μηδέν. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν μου λείπει η ποσότητα του χρόνου. Μου λείπει η ποιότητά του. Δεν ξέρω τι άλλαξε αυτό το Σαββατοκύριακο. Χαλάρωσα παραπάνω από το συνηθισμένο. Βρήκα λίγο "ποιότητα χρόνου". Βρήκα λίγο μουσική.

Αποτέλεσμα, (ούτε εγώ) δεν θέλω να πάω στη δουλειά αύριο. :)

Έμαθα και ένα άσχημο το Σάββατο το βράδυ που με στενοχώρησε λίγο. Αλλά πάντα ελπίζω τα καλύτερα για τους καλούς ανθρώπους. Κι εδώ έτσι. Με πείραξε όμως που δεν μπορούσα να είμαι εκεί να πιούμε ένα ποτηράκι. Από εκείνα τα παλιά, τα δικά μας. Ναι, με πείραξε.

Μου προτείνανε προχθές να πάω για ένα χρόνο στη Ρωσία, κάπου σε μια βιομηχανική πόλη 5 ώρες στα Νότια της Μόσχας. "Ένα χρόνο θα περάσεις και κάθε δύο εβδομάδες θα έρχεσαι για μία εβδομάδα στην Ολλανδία. Παραπάνω λεφτά. Ωραία ευκαιρία καριέρας.". Πάλι αυτές οι καριέρες! Πφφφ! Όχι ευχαριστώ. Ένας από τους κανόνες που μου είχε εμπνεύσει ένας "φίλος" είναι ότι πρέπει να δίνεις τουλάχιστον ένα χρόνο στις μεγάλες καταστάσεις. Σε μια δουλειά, σε μια πόλη. Κι εγώ έχω ακόμα πολύ μπροστά μου.

Y.Γ. Συγχαρητήρια και στη Μαιρούλα για το show της Παρασκευής. Εσύ κορίτσι μου δεν είσαι για τους beginners. Άσε που αυτές οι βόρειες είναι πολύ φεμινίστριες για τέτοια πράγματα. Για αυτούς τους χωρούς πρέπει να έχεις εκείνο το περίεργο βλέμμα του "παίζεις με τη φωτιά μικρέ Σουλτάνε και μπορώ να σε κάψω ότι ώρα θέλω". Και αν δεν έχεις μεγαλώσει κάπου πιο κοντά στον ισημερινό... δύσκολα...

Υ.Γ. 1 Καλό κουράγιο και εκεί στη Θεσσαλονίκη που περνάνε τα βράδια τους πάνω από τον υπολογιστή. Να τρώτε φρούτα και σοκολάτες. (Αλλά ας μην το παρακάνουμε) :P