Seven (7) pieces of a Friday night.
Σάββατο 12 Απριλίου 2008
Piece 1: When the moon is increasing. Απλωμένα σταφύλια στο πάτωμα και δύο κομμάτια κρέας κάτω από τον άσπρο μουσαμά. Εκπληκτικό το πως ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τόσα πρόσωπα και τόσα βλέμματα σε τόσο λίγο χρόνο. Και ιδιαίτερα όταν τον ξέρεις και τον έχεις γνωρίσει πριν. Σε αφήνει άφωνο. Η Τίνα έγραψε: "In this work I desire to experience myself outside claustrophobic rational parameters".
Piece 2: Μέσα στο Rijksmuseum υπάρχει ένα κτίριο Βικτωριανής εποχής το οποίο έχουν καταλάβει οι λεγόμενοι "αναρχικοί" της τοπικής κοινωνίας του Άμστερνταμ. Οι καταλήψεις εδώ είναι περισσότερο κανόνας παρά καινοτομία και εξαίρεση. Ένα μεγάλο πανό έξω από το τριόροφο σπίτι γράφει: Fuck the law, squad the world.
Piece 3: Performance 1. Μία κιθάρα, μία φλογέρα και τρεις μπύρες. To πανό από πίσω γράφει: You can not evict ideals! και το συνοδεύει μία πειρατική σημαία. Αναρχικοί πολυτελείας. Μια κοινωνία σε ισορροπία, ακόμα και στην επανάστασή της. Πολύ εύκολο μάγκες. Εκ τους ασφαλούς; Δεν με πείθετε.
Piece 4: Από τη σοφίτα μπορείς να δεις το σταυροδρόμί του δρόμου, το μουσείο και το κανάλι που κατεβαίνει απομακρυνόμενο από το κέντρο.
Piece 5: Ένα παιδικό ηλεκτρικό πιάνο με τον ήχο πολύ κοντά σε αυτόν του ακορντεόν. Ένα κερί και δύο παιδικά κουκλάκια. Και δύο ενήλικα παιδιά να δοξάζουν (ή να χλευάζουν) την "επανάσταση" με τα τραγοόυδια τους. Οι ήχοι τόσο κοντά σε κάτι μακρινούς ήχους από τις κουδουνίστρες της περπατούρας μου (που έχουν χαθεί άλωστε εδώ και καιρό).
Piece 6: Έπρεπε να περπατήσω 10 λεπτά για να βρω καταφύγιο στη πεντακάθαρη τουαλέτα της φύσης. Και ανακουφίζοντας την πίεση της μπύρας στην εσωτερική γωνία ενός κτίσματος, με θαυμασμό ανακαλύπτω την τέλεια εφαρμογή της Μ. Άρκτου στη γωνία που κάνει ο τοίχος με το δέντρο. Ο ουρανός ανοίγει μέρα με τη μέρα.
Piece 7: Δύο βιολιά, ένα ακορντεόν, μία κιθάρα, ένα κόντρα μπάσο και τα κρουστά μεταφέρουν στο ρημαγμένο δωμάτιο τον ήχο από τα Βαλκάνια. Μια μπάντα που πετάει από πάνω μας. Το σαθρό πάτωμα με έδιωξε κακήν κακώς για το σπίτι.
"We drink black rum. And we sailed the seven seas. We kill the rich and eat their babys."
"Playing my guitar in the middle of the street."
Piece 2: Μέσα στο Rijksmuseum υπάρχει ένα κτίριο Βικτωριανής εποχής το οποίο έχουν καταλάβει οι λεγόμενοι "αναρχικοί" της τοπικής κοινωνίας του Άμστερνταμ. Οι καταλήψεις εδώ είναι περισσότερο κανόνας παρά καινοτομία και εξαίρεση. Ένα μεγάλο πανό έξω από το τριόροφο σπίτι γράφει: Fuck the law, squad the world.
Piece 3: Performance 1. Μία κιθάρα, μία φλογέρα και τρεις μπύρες. To πανό από πίσω γράφει: You can not evict ideals! και το συνοδεύει μία πειρατική σημαία. Αναρχικοί πολυτελείας. Μια κοινωνία σε ισορροπία, ακόμα και στην επανάστασή της. Πολύ εύκολο μάγκες. Εκ τους ασφαλούς; Δεν με πείθετε.
Piece 4: Από τη σοφίτα μπορείς να δεις το σταυροδρόμί του δρόμου, το μουσείο και το κανάλι που κατεβαίνει απομακρυνόμενο από το κέντρο.
Piece 5: Ένα παιδικό ηλεκτρικό πιάνο με τον ήχο πολύ κοντά σε αυτόν του ακορντεόν. Ένα κερί και δύο παιδικά κουκλάκια. Και δύο ενήλικα παιδιά να δοξάζουν (ή να χλευάζουν) την "επανάσταση" με τα τραγοόυδια τους. Οι ήχοι τόσο κοντά σε κάτι μακρινούς ήχους από τις κουδουνίστρες της περπατούρας μου (που έχουν χαθεί άλωστε εδώ και καιρό).
Piece 6: Έπρεπε να περπατήσω 10 λεπτά για να βρω καταφύγιο στη πεντακάθαρη τουαλέτα της φύσης. Και ανακουφίζοντας την πίεση της μπύρας στην εσωτερική γωνία ενός κτίσματος, με θαυμασμό ανακαλύπτω την τέλεια εφαρμογή της Μ. Άρκτου στη γωνία που κάνει ο τοίχος με το δέντρο. Ο ουρανός ανοίγει μέρα με τη μέρα.
Piece 7: Δύο βιολιά, ένα ακορντεόν, μία κιθάρα, ένα κόντρα μπάσο και τα κρουστά μεταφέρουν στο ρημαγμένο δωμάτιο τον ήχο από τα Βαλκάνια. Μια μπάντα που πετάει από πάνω μας. Το σαθρό πάτωμα με έδιωξε κακήν κακώς για το σπίτι.
"We drink black rum. And we sailed the seven seas. We kill the rich and eat their babys."
"Playing my guitar in the middle of the street."
This entry was posted
on Σάββατο 12 Απριλίου 2008 at 1:32 π.μ..
You can skip to the end and leave a response.
