Κάτω από τη στάθμη της θάλασσας!

Το καταπληκτικό με τη Μαρίκα ήταν ότι μπορούσε να «πουλάει» τον εαυτό της στους άλλους με τον πιο έξυπνο και επιτυχημένο τρόπο. Δεν ήταν ιδιαίτερα έξυπνη. Ούτε ιδιαίτερα όμορφη (για να ξεγελάει τα άλλα λιοντάρια με τα κάλη της). Αλλά ήταν καπάτσα η άτιμη.

Έλεγε πάντα την αλήθεια που έπρεπε να ξέρει ο άλλος, διάλεγε πάντα τα καλύτερα λιοντάρια για την ομάδα της και τα έβγαζε πέρα στις πιο δύσκολες καταστάσεις. Έτσι, ήταν αρκετά επιτυχημένη στο χώρο τον λιονταριών. Ο Ιωνάς την συμπαθούσε αρκετά τη Μαρίκα και ένοιωθε τυχερός που ήταν στην ομάδα της. Μιας και η «ομάδα» ήταν πάντοτε το πιο σημαντικό γι’ αυτόν (και όχι η τοποθεσία ή η δουλειά που του είχε ανατεθεί), έκανε τα πάντα για να δικαιώσει τη Μαρίκα και αυτή τον βοηθούσε με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Τον τελευταίο καιρό δύο πράγματα όμως άλλαξαν την ιδέα που είχε ο Ιωνάς για την ομάδα. Το πρώτο ήταν ότι κατάλαβε πως όλα τα λιοντάρια κουτσομπολεύουν τα άλλα λιοντάρια και μάλιστα πολλές φορές αρκετά κακοπροαίρετα. Δεν είναι ότι στενοχωρήθηκε γι’ αυτό. Απλώς δεν το είχε πάρει χαμπάρι ακόμα.

Το δεύτερο πράγμα που τον αναστάτωσε ήταν ότι έμαθε από τη Μαρίκα ότι ένα από τα αρχι-λιοντάρια, ο Χάρης, δεν τον συμπαθούσε και τον θεωρούσε λιοντάρι Β’ διαλογής. Για να πούμε την αλήθεια, ούτε ο ίδιος συμπαθούσε τον Χάρη, το αρχι-λιοντάρι με το οποίο είχε τύχει να πάνε πολλές φορές για κυνήγι μαζί. Ο Χάρης ήταν ιδιαίτερα περίεργο ζώο που του άρεζε πάντα να παινεύεται για τον εαυτό του και για τα θηράματά του και για τα καλύτερα μέρη της ζούγκλας που πηγαίνει κτλ κτλ. Από τους τύπος λιονταριών που περιμένουν τα υπόλοιπα λιοντάρια να τους υπακούν και που ποτέ δεν κάνουν λάθος. Και, αντίθετα με τα άλλα μικρά λιονταράκια, ο Ιωνάς δεν άκουγε τις ιστορίες του κρεμώμενος από τα χείλη του γιατί απλώς δεν ένιωθε κανέναν θαυμασμό για αυτές.

Παρ’ όλα αυτά, ο Ιωνάς δεν είχε αφήσει καμία λιονταρο-προκατάληψη να τον επηρεάσει στην αρχή. Εκ φύσεως ήταν πάντα θετικός απένταντι σε όλα τα άλλα λιοντάρια. Αλλά όσο κι αν προσπαθούσε να μην προκαταβάλει τον εαυτό του, με κάποια λιοντάρια υπήρχε μία αρνητική ενέργεια από την αρχή. Και αυτή την αρνητική ενέργεια την είχε παρατηρήσει από την αρχή με τον Χάρη αλλά δεν της είχε δώσει σημασία. Τελικά, το ένστικτό του είχε δικαιωθεί.

Ένας εχθρός βάζει πάντα λίγο παραπάνω αλάτι στη ζωή σου. Έχεις με κάτι να ασχολείσαι. Ο Ιωνάς ήταν ευτυχισμένος που κάποιος δεν τον συμπαθούσε. Η ζωή του ξαφνικά αποκτούσε καινούργιο νόημα. Και όχι για να κάνει το αρχι-λιοντάρι να τον συμπαθήσει ή να αναγνωρίσει την αξία του. Αυτό δεν τον ενδιέφερε. Είχε την ευκαιρία να δείξει πόσο μεγαλόκαρδος είναι.

Κάπου σε ένα βιβλίο κάποιου διπόδου που είχαν καταβροχθίσει κάποτε είχε διαβάσει μια φράση που του είχε μείνει: «Αγάπα τον εχθρό σου. Είναι ο καλύτερος τρόπος να του σπάσεις τα νεύρα!». Την είχε γράψει ένα δίποδο με το όνομα Φριδερίκος Νίτσε.

Γιατί η ζωή χωρίς φίλους μπορεί να είναι βαρετή και ανιαρή. Αλλά αν δεν έχεις ούτε εχθρούς, υπάρχει πρόβλημα...

Και ένα τέλειο post που διάβασα σήμερα εδώ. Ευχαριστώ Βαγγέλη. Καινούργιες λέξεις (π.χ. μαλακοφωλιά, λιμπερτίνος κτλ κτλ.).