Living in Amsterdam...
Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008
Την Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου στο Tropentheater του Άμστερνταμ είχε συναυλία η Σ. Γιαννάτου με τους Primavera en Salonica. Το νέο το μάθαμε μέσω μιας φίλης της Μαριαλένας και, ε, δεν μπορούσαμε να λείπουμε. Ξεκίνησα από το σπίτι στις 19:40 και πάρκαρα το αμάξι έξω από το θέατρο. Στα σκαλιά κάποιος μιλούσε ελληνικά, μετά έμαθα πως είναι ο τύπος με τα κρουστά από το συγκρότημα. Η σάλα του Tropentheater ξεχωρίζει από τη μαρμάρινη μπαρόκ διακόσμηση και τις χρυσές λεπτομέρειες που προεξείχεν από όλους του κύωνες στη κορυφή τους. Μαζί μας η Εύα, ο Κώστας, ο Μιχάλης, μία ακόμα τήπισσα που δεν θυμάμαι το όνομά της και η Anna. Όλοι τους μαζί στα 35 μέσο όρο ηλικίας. Εγκλωβισμένοι που χάσανε το δρόμο της επιστροφής και το ποδήλατο πλέον φαίνεται τόσο φυσικό κάτω από τα πόδια τους.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι ακριβώς μουσική παίζει η Γιαννάτου. Το όνομά της το είχα ακούσει μόνο σε intellectual ειρωνικά αστεία για το επίπεδο κουλτούρας που αντιπροσωπεύει η μουσική της (π.χ. βαρύ σαν συναυλία της Σαββίνας Γιαννάτου). Και η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό μου - λανθασμένα - την είχα κατατάξει στην έντεχνη ελληνική μουσική. Λάθος! Ethnic! Η Γιαννάτου είναι καθαρά ethnic τύπισσα. Τα τραγούδια που είπε ερχόντουσαν από την Ελλάδα, την Αλβανία (είπε πολλά Αλβανικά τραγούδια - αν το συνδυάσω με το μη-ελληνικό του ονόματός της θα μπορούσα εύκολα να υποθέσω ότι κατάγεται από την Αλβανία), την Νότιο Ιταλία, την Ισπανία, την Αρμενία, τη Βουλγαρία και το Ισραήλ. Το αξειοσημείωτο είναι το τι μπορεί να κάνει η τύπισσα με τη φωνή της! Πραγματικά απίστευτο να το βλέπεις live. Ήχοι που νόμιζα πως μόνο ηλεκτρονικό όργανο μπορεί να βγάλει με επιτυχία! Η παρουσία της επιβλητική στη σκηνή, αν και ήταν ακόμη πιο όμορφο να κλείσεις τα μάτια σου και να ακούς. Επίσης σημαντικό το γεγονός ότι στο θέατρο υπήρχε περισσότερος ξένος κόσμος παρά Έλληνες, κάτι που δεν το περίμενα.
Στην έξοδο ανακάλυψα ότι ο Μιχάλης είναι από τη Δράμα. Μεγάλη χαρά, κι εγω κι αυτός, που βγήκαμε πατριώτες. Ανταλάξαμε τηλέφωνα και κανονίσαμε να πάμε μια μέρα για φαγητό να τα πούμε. Να δω πως είναι ένας Δραμινός μετά από 10 χρόνια στην Ολλανδία. Η τύπισσα από τη παρέα μας που δεν θυμάμαι το όνομά της ήξερε τη Γιαννάτου και μας προσκάλεσε για ποτό μετά το σόου. Ακόμη μετανιώνω που δεν πήγα! Με πείσανε ο Τάκης και ο Νούλας να πάω στο σπίτι του πρώτου, με το πρόσχημα ότι θα παίζαμε κιθάρα και θα πίναμε κρασιά! Αλλά καλέ μου Τάκη, υπολογίζεις χωρίς τον Νούλα, που ήταν έτοιμος για club από πολύ νωρίς. Έτσι, κατέληξα σπίτι κατά τις 01:00. Λίγο zapping στη τηλεόραση και ο ύπνος με πήρε στον καναπέ για λίγα λεπτά.
Το πρωί μία κλήση με περίμενε στο μπαμπρίζ του αμαξιού. 50 ευρώ για παράνομο παρκάρισμα! Ε όχι! Θα παώ αυτή την εβδομάδα να βγάλω άδεια για παρκάρισμα! Τζάμπα κλήσεις τρώμε! Αλλά η μέρα στο Άμστερνταμ ήταν τέλεια. Ο ήλιος χτυπούσε τη πόλη από ψηλά και δεν χρειάστηκε και πολύ για να κανονιστεί κάτι. Μετά από 1 ώρα είμασταν με τον Δημήτρη και τη Μαριαλένα στο κέντρο. Βολτάραμε κάτω από τον ήλιο μέχρι που έξω από ένα ψαράδικο μας ήρθε η μεγάλη ιδέα: σήμερα θα φάμε ψάρια! Τα ψάρια που αγοράσαμε λεγόντουσαν "sea bass" (και ακόμα δεν μπορώ να βρω ποιο ψάρι είναι και πως λέγεται στα ελληνικά). Πήραμε πέντε (γιατί θα τρώγανε και ο άντρας μου - Σίμογλου - με τον Νούλο) και, μετά από λίγο περπάτημα ακόμα, αποφασίσαμε να πάμε για μαγείρεμα.
Και τελικά, αυτή είναι η καινούργια μου τρέλα, το μαγείρεμα. Πραγματικά είναι απίστευτο το πόσο "foody" (οι Άγγλοι έχουν έναν πολύ εύκολο τρόπο να μετατρέπουν τα ουσιαστικά σε επίθετα) έχω γίνει τώρα τελευταία. Ιδέες, υλικά, γεύσεις. Πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ και αρχίζω να συνδυάζω τα υλικά στο μυαλό μου! Λες να γίνω σεφ; :P
Στο Oracle group που ανήκω στην εταιρία μας ζητήσανε να τους στείλουμε ένα μικρό introductory CV απαντώντας σε μερικές απλές ερωτήσεις για το ποιος είμαι. Η μία από αυτές ήταν το ποιο είναι το αγαπημένο μου φαγητό. Με χαρά συμπλήρωσα στο κενό: Lahanontolmades with Greek tzatziki! Που να το ήξερα! Τη Παρασκευή μου έστειλε e-mail ο Jan (σύμβουλος καριέρας μου στην εταιρία) και μου λέει: "Τι θα έλεγες να μαγειρέψεις Lahanontolmades για εμένα και για όλους τους συμβουλευόμενούς μου; Σκέφτομαι να να καθιερώσω ένα δείπνο στο σπίτι του καθενός συμβουλευομένου μου έτσι ώστε να γνωριστούμε καλύτερα!" Άντε τώρα φτιάξε λαχανοντολμάδες για 6! Πρέπει να πάρω τηλέφωνο τη γιαγιά!
Το σχέδιο για φωτογραφική μηχανή πήρε μπρος.
Την επόμενη εβδομάδα εκπαίδευση στην Ουτρέχτη. Δε με χάλασε... ;)
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι ακριβώς μουσική παίζει η Γιαννάτου. Το όνομά της το είχα ακούσει μόνο σε intellectual ειρωνικά αστεία για το επίπεδο κουλτούρας που αντιπροσωπεύει η μουσική της (π.χ. βαρύ σαν συναυλία της Σαββίνας Γιαννάτου). Και η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό μου - λανθασμένα - την είχα κατατάξει στην έντεχνη ελληνική μουσική. Λάθος! Ethnic! Η Γιαννάτου είναι καθαρά ethnic τύπισσα. Τα τραγούδια που είπε ερχόντουσαν από την Ελλάδα, την Αλβανία (είπε πολλά Αλβανικά τραγούδια - αν το συνδυάσω με το μη-ελληνικό του ονόματός της θα μπορούσα εύκολα να υποθέσω ότι κατάγεται από την Αλβανία), την Νότιο Ιταλία, την Ισπανία, την Αρμενία, τη Βουλγαρία και το Ισραήλ. Το αξειοσημείωτο είναι το τι μπορεί να κάνει η τύπισσα με τη φωνή της! Πραγματικά απίστευτο να το βλέπεις live. Ήχοι που νόμιζα πως μόνο ηλεκτρονικό όργανο μπορεί να βγάλει με επιτυχία! Η παρουσία της επιβλητική στη σκηνή, αν και ήταν ακόμη πιο όμορφο να κλείσεις τα μάτια σου και να ακούς. Επίσης σημαντικό το γεγονός ότι στο θέατρο υπήρχε περισσότερος ξένος κόσμος παρά Έλληνες, κάτι που δεν το περίμενα.
Στην έξοδο ανακάλυψα ότι ο Μιχάλης είναι από τη Δράμα. Μεγάλη χαρά, κι εγω κι αυτός, που βγήκαμε πατριώτες. Ανταλάξαμε τηλέφωνα και κανονίσαμε να πάμε μια μέρα για φαγητό να τα πούμε. Να δω πως είναι ένας Δραμινός μετά από 10 χρόνια στην Ολλανδία. Η τύπισσα από τη παρέα μας που δεν θυμάμαι το όνομά της ήξερε τη Γιαννάτου και μας προσκάλεσε για ποτό μετά το σόου. Ακόμη μετανιώνω που δεν πήγα! Με πείσανε ο Τάκης και ο Νούλας να πάω στο σπίτι του πρώτου, με το πρόσχημα ότι θα παίζαμε κιθάρα και θα πίναμε κρασιά! Αλλά καλέ μου Τάκη, υπολογίζεις χωρίς τον Νούλα, που ήταν έτοιμος για club από πολύ νωρίς. Έτσι, κατέληξα σπίτι κατά τις 01:00. Λίγο zapping στη τηλεόραση και ο ύπνος με πήρε στον καναπέ για λίγα λεπτά.
Το πρωί μία κλήση με περίμενε στο μπαμπρίζ του αμαξιού. 50 ευρώ για παράνομο παρκάρισμα! Ε όχι! Θα παώ αυτή την εβδομάδα να βγάλω άδεια για παρκάρισμα! Τζάμπα κλήσεις τρώμε! Αλλά η μέρα στο Άμστερνταμ ήταν τέλεια. Ο ήλιος χτυπούσε τη πόλη από ψηλά και δεν χρειάστηκε και πολύ για να κανονιστεί κάτι. Μετά από 1 ώρα είμασταν με τον Δημήτρη και τη Μαριαλένα στο κέντρο. Βολτάραμε κάτω από τον ήλιο μέχρι που έξω από ένα ψαράδικο μας ήρθε η μεγάλη ιδέα: σήμερα θα φάμε ψάρια! Τα ψάρια που αγοράσαμε λεγόντουσαν "sea bass" (και ακόμα δεν μπορώ να βρω ποιο ψάρι είναι και πως λέγεται στα ελληνικά). Πήραμε πέντε (γιατί θα τρώγανε και ο άντρας μου - Σίμογλου - με τον Νούλο) και, μετά από λίγο περπάτημα ακόμα, αποφασίσαμε να πάμε για μαγείρεμα.
Και τελικά, αυτή είναι η καινούργια μου τρέλα, το μαγείρεμα. Πραγματικά είναι απίστευτο το πόσο "foody" (οι Άγγλοι έχουν έναν πολύ εύκολο τρόπο να μετατρέπουν τα ουσιαστικά σε επίθετα) έχω γίνει τώρα τελευταία. Ιδέες, υλικά, γεύσεις. Πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ και αρχίζω να συνδυάζω τα υλικά στο μυαλό μου! Λες να γίνω σεφ; :P
Στο Oracle group που ανήκω στην εταιρία μας ζητήσανε να τους στείλουμε ένα μικρό introductory CV απαντώντας σε μερικές απλές ερωτήσεις για το ποιος είμαι. Η μία από αυτές ήταν το ποιο είναι το αγαπημένο μου φαγητό. Με χαρά συμπλήρωσα στο κενό: Lahanontolmades with Greek tzatziki! Που να το ήξερα! Τη Παρασκευή μου έστειλε e-mail ο Jan (σύμβουλος καριέρας μου στην εταιρία) και μου λέει: "Τι θα έλεγες να μαγειρέψεις Lahanontolmades για εμένα και για όλους τους συμβουλευόμενούς μου; Σκέφτομαι να να καθιερώσω ένα δείπνο στο σπίτι του καθενός συμβουλευομένου μου έτσι ώστε να γνωριστούμε καλύτερα!" Άντε τώρα φτιάξε λαχανοντολμάδες για 6! Πρέπει να πάρω τηλέφωνο τη γιαγιά!
Το σχέδιο για φωτογραφική μηχανή πήρε μπρος.
Την επόμενη εβδομάδα εκπαίδευση στην Ουτρέχτη. Δε με χάλασε... ;)
This entry was posted
on Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008 at 10:13 μ.μ..
You can skip to the end and leave a response.
11 Φεβρουαρίου 2008 στις 9:39 π.μ.
Περιττό να σου πω ότι αν τελικά τους φτιάξεις τους λαχανοντολμάδες θα είσαι ο ήρωάς μου... Χαίρομαι που βλέπω ότι περνάς καλά. Φιλιά!