2/3 of the truth...
Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008
Status: Στο γραφείο έχω ξεκινήσει να γράφω το post από το πρωί. Στα ακουστικά Republic.
Πέρασε πολύς καιρός από το τελευταίο post και πρέπει να επανέλθω δυναμικά. Και γι’ αυτό θα μιλήσω για πρώτη φορά για κάτι που παρατηρώ τους τελευταίους μήνες εδώ πέρα και με διασκεδάζει αφάνταστα.
Από τότε που εγκαταστάθηκα εδώ στο σπίτι με τον Σίμο, ο βασικός πυρήνας της παρέας - κυρίως λόγω εντοπιότητας (μιας και το σπίτι του Νούλο είναι 100 μέτρα μακριά) - απαρτίζεται από τους τρεις μας. Μαζί τρώμε. Μαζί περνάμε τα βράδια στο σπίτι. Μαζί κανονίζουμε τις εξόδους και τα ταξίδια. Και ως εδώ, όλα είναι φυσιολογικά. Το περίεργο έρχεται όταν ένας από τους τρεις μας λείπει.
Και τι εννοώ: Το κουτσομπολιό (ή κοινωνικός σχολιασμός κατά πολλούς) είναι κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις. Και δεν μπορείς να το αποφύγεις ούτε και για τους κοντινούς σου φίλους. Εγώ ήμουν ανέκαθεν προσεκτικός – ή τουλάχιστον προσπαθούσα να είμαι – με τον κοινωνικό σχολιασμό. Μπορώ όμως να παραδεχτώ αβίαστα ότι είναι ένας ευχάριστος τρόπος να περνάει η ώρα σου (και να ανακαλύπτεις-υπερτονίζεις τα προβλήματα των άλλων ικανοποιόντας τη δική σου μιζέρια [γνωστό μότο]). Αυτό λοιπόν που έχω δει τον τελευταίο καιρό είναι ότι όταν ο ένας από τους τρεις λείπει, οι υπόλλοιποι λέμε πράγματα γι’ αυτόν που δύσκολα θα λέγαμε μπροστά στα μούτρα του. Συμβαίνει όταν λείπει ο Σίμο. Συμβαίνει όταν λείπει ο Νούλο. Είμαι σίγουρος ότι συμβαίνει όταν λείπω κι εγώ.
Ενδιαφέρον ε; Ο καθένας μας ξέρει πάντα μόνο τα 2/3 της αλήθειας. Και φαντάσου τι μικρότερο ποσοστό ξέρεις όταν μεγαλώσεις τον πληθυσμό του δείγματος! Ίσως κάποια στιγμή μάθουμε παραπάνω πράγματα, αλλά αυτό είναι καθαρά τυχαίο και περιστασιακό. Και πολλές φορές μας κάνει να εξοργιζόμαστε.
Όσον αφορά εμένα, είναι ότι έχω μεγάλη περιέργεια να μάθω τι λένε. Αλλά η γνώση αυτού ίσως νε με έκανε να στενοχωηθώ πολλές φορές και, ακόμα χειρότερα, να μαλώσω με τους φίλους μου (όπως ξέρω και το ότι η γνώση αυτών που ξέρω εγώ ίσως να τους έκανε να στενοχωηθούν κι αυτοί). Και τελικά σκέφτομαι: Θα έπρεπε οι φίλοι να λένε τα πάντα ο ένας στον άλλον; Τις εσωτερικές σκέψεις; Τι τους ενοχλεί; Η αλήθεια είναι ότι εγώ ξέρω ότι αυτοί δεν ξέρουν, και τούμπαλιν.
Οι ισορροπίες είναι πάρα πολύ λεπτές. Και ο καθένας θα έπρεπε να είναι προσεκτικός – είναι η αλήθεια. Αλλά αυτό που πάνω από όλα πρέπει να έχεις στο μυαλό σου είναι να περνάς καλά... no matter what. Κι εμείς περνάμε... no matter what. Κι εγώ τους αγαπάω... no matter what. Kάπως έτσι:
Φιλάκια!
Πέρασε πολύς καιρός από το τελευταίο post και πρέπει να επανέλθω δυναμικά. Και γι’ αυτό θα μιλήσω για πρώτη φορά για κάτι που παρατηρώ τους τελευταίους μήνες εδώ πέρα και με διασκεδάζει αφάνταστα.
Από τότε που εγκαταστάθηκα εδώ στο σπίτι με τον Σίμο, ο βασικός πυρήνας της παρέας - κυρίως λόγω εντοπιότητας (μιας και το σπίτι του Νούλο είναι 100 μέτρα μακριά) - απαρτίζεται από τους τρεις μας. Μαζί τρώμε. Μαζί περνάμε τα βράδια στο σπίτι. Μαζί κανονίζουμε τις εξόδους και τα ταξίδια. Και ως εδώ, όλα είναι φυσιολογικά. Το περίεργο έρχεται όταν ένας από τους τρεις μας λείπει.
Και τι εννοώ: Το κουτσομπολιό (ή κοινωνικός σχολιασμός κατά πολλούς) είναι κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις. Και δεν μπορείς να το αποφύγεις ούτε και για τους κοντινούς σου φίλους. Εγώ ήμουν ανέκαθεν προσεκτικός – ή τουλάχιστον προσπαθούσα να είμαι – με τον κοινωνικό σχολιασμό. Μπορώ όμως να παραδεχτώ αβίαστα ότι είναι ένας ευχάριστος τρόπος να περνάει η ώρα σου (και να ανακαλύπτεις-υπερτονίζεις τα προβλήματα των άλλων ικανοποιόντας τη δική σου μιζέρια [γνωστό μότο]). Αυτό λοιπόν που έχω δει τον τελευταίο καιρό είναι ότι όταν ο ένας από τους τρεις λείπει, οι υπόλλοιποι λέμε πράγματα γι’ αυτόν που δύσκολα θα λέγαμε μπροστά στα μούτρα του. Συμβαίνει όταν λείπει ο Σίμο. Συμβαίνει όταν λείπει ο Νούλο. Είμαι σίγουρος ότι συμβαίνει όταν λείπω κι εγώ.
Ενδιαφέρον ε; Ο καθένας μας ξέρει πάντα μόνο τα 2/3 της αλήθειας. Και φαντάσου τι μικρότερο ποσοστό ξέρεις όταν μεγαλώσεις τον πληθυσμό του δείγματος! Ίσως κάποια στιγμή μάθουμε παραπάνω πράγματα, αλλά αυτό είναι καθαρά τυχαίο και περιστασιακό. Και πολλές φορές μας κάνει να εξοργιζόμαστε.
Όσον αφορά εμένα, είναι ότι έχω μεγάλη περιέργεια να μάθω τι λένε. Αλλά η γνώση αυτού ίσως νε με έκανε να στενοχωηθώ πολλές φορές και, ακόμα χειρότερα, να μαλώσω με τους φίλους μου (όπως ξέρω και το ότι η γνώση αυτών που ξέρω εγώ ίσως να τους έκανε να στενοχωηθούν κι αυτοί). Και τελικά σκέφτομαι: Θα έπρεπε οι φίλοι να λένε τα πάντα ο ένας στον άλλον; Τις εσωτερικές σκέψεις; Τι τους ενοχλεί; Η αλήθεια είναι ότι εγώ ξέρω ότι αυτοί δεν ξέρουν, και τούμπαλιν.
Οι ισορροπίες είναι πάρα πολύ λεπτές. Και ο καθένας θα έπρεπε να είναι προσεκτικός – είναι η αλήθεια. Αλλά αυτό που πάνω από όλα πρέπει να έχεις στο μυαλό σου είναι να περνάς καλά... no matter what. Κι εμείς περνάμε... no matter what. Κι εγώ τους αγαπάω... no matter what. Kάπως έτσι:
Φιλάκια!
This entry was posted
on Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008 at 5:08 μ.μ..
You can skip to the end and leave a response.
28 Φεβρουαρίου 2008 στις 10:52 μ.μ.
Ο Νούλο δίνει παρών και από Ελλάδα.
Κουτσουμπολέψτε με ρε κοράκια, η αδερφή μου έχει γεμίσει το σπίτι σας κάμερες!
Να ξέρεις όμως ρε κουφάλα, σε αγαπάω πολύ και είναι πολύ δύσκολο να με στεναχωρήσεις :-D!
Υ.Γ.:ΠΑΟΚ ΡΕ, ΠΡΕΖΑ. ΠΑΟΚ ΚΟΡΔΕΛΙΟ, WEST SIDE