Looking at a small, liquid drop of time containing endless seconds trapped inside it
Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013
Η στιγμή να μεγαλώσεις, μόλις έφτασε.
Ποτέ δεν χρειάστηκε στη ζωή μου να πάρω μια απόφαση που να είναι αμετάκλητη. Τουλάχιστον πάντα έτσι ήθελα να πιστεύω. Ακόμη και τις καταστάσεις που άλλαξα και δεν μπόρεσα να αναστρέψω, έθαψα την αναστροφή τους βαθιά μέσα μου σαν πολύτιμη συλλογή από εμμονές (που κατά την προσωπική μου αυταπάτη, έβριθαν υγείας). Οτιδήποτε λοιπόν έκανα μέχρι τώρα, ήταν απλώς προσωρινό.
Αυτή ακριβώς η προσωρινή αίσθηση με μεγάλωσε. Με έκανε να μην με νοιάζει το παρελθόν μα ούτε και το μέλλον. Γιατί όλα μπορώ να τα φτιάξω. Όλα μπορώ να τα αλλάξω. Δεν υπάρχει τίποτε που να μην μπορώ να κερδίσω.
Η απόφαση που πρέπει να πάρω τώρα θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ουσιαστικά προσωρινή. Μα δεν είναι η απόφαση που είναι δύσκολη. Είναι το ότι πρέπει να παρθεί σε άλλο επίπεδο.
--
"Καλώς ήλθατε στο τρενάκι του τρόμου κύριε Αλβανόπουλε. Έχουμε ετοιμάσει για σας μια καταπληκτική βόλτα. Μην αγχώνεστε κύριε. Κρατεί μόνον μια ζωή."
--
Παρένθεση "(", όπως είπε και η Α., ίσως παίρνουμε τα πράγματα περισσότερο σοβαρά από ότι είναι. Κλείσιμο παρένθεσης ")". No comment (διότι έτσι είναι).
--
Εδώ και εβδομάδες ολοκληρώνω καθημερινές ακροβασίες - με άριστη τεχνική - ώστε να καταλάβω πως "είναι σωστό" να επιλέξω το επόμενο βήμα στη ζωή μου. Ακροβασίες ιδιαίτερα επίπονες που κατέληγαν πάντα στο δίχτυ ασφαλείας. Με τις σκέψεις μου να δέχονται τη πτώση και να ξεκινούν ξανά προς την 20μετρη σκάλα που οδηγεί στο σχοινί. Άρχισα να πιστεύω πως χρειάζομαι περισσότερη χωρητικότητα σκέψης, λογικής και ανάλυσης από ότι υποστηρίζει το μικρό μου κεφάλι. Οι αποτυχίες ήταν καθημερινές. Η επίκληση στα θεία, αναπόφευκτη.
Ψάχνω μάταια εδώ και μέρες κάποιον να μου δώσει τη καθοδήγηση που χρειάζεται. Ψάχνω κάποιον για να μπορέσει να μοιραστεί το βάρος. Κανείς. Για όλους είναι απλά μια απόφαση που φοβούνται να σχολιάσουν. Φοβούνται κι αυτοί σαν εμένα. Αδιέξοδο ξανά. Καμία απάντηση.
Μα δεν ήμουν εγώ σε λάθος δρόμο (ο βλάκας). Οι ερωτήσεις που προσπαθούσα να απαντήσω ήταν απλώς λάθος. Αυτό που μου έλειπε όλες αυτές τις μέρες ήταν η σωστή ερώτηση. Σκέφτηκα πως ίσως, αν πιω πολύ, αν πάω μια βόλτα, αν κοιμηθώ, αν δημιουργήσω ένα δέντρο επιμέρους λογικών συνειρμών... ίσως τότε να βρω μια άκρη. Μια διέξοδο. Δεν κοιτούσα στα σωστά μέρη.
--
02-09-2013: Λευκάδα
Γ: Στείλε μου ένα μέιλ να μου πεις γιατί πρέπει να γυρίσω Ελλάδα και γιατί όχι;
Μ: Εντάξει έγινε.
--
Η Μ. κράτησε την υπόσχεσή της. Αλλά δεν πρόλαβα ποτέ να διαβάσω εκείνο το μέιλ μέχρι σήμερα.
Κι εκείνο το μέιλ έκρυβε μέσα του όλη τη σοφία που δεν μπορούσα να βρω μόνος μου (γαμημένη αποστασιοποίηση που θα μου πας, θα σε κάνω δική μου μια μέρα). Πόσο τυφλός μπορεί να ήμουν;
Χρόνια μου όμορφα...χρόνια μου δύσκολα
Εχω ξεχάσει να γράφω...
Παρόλο που έχω τόσα περισσότερα να πω...
Παρόλο που έχω αρχίσει να σκορπώ τις λεπτομέρειες που κάποτε στόλιζαν το τοπίο της μνήμης...
Για τον τόπο που ζω, λοιπον...
Σε αυτόν τον τόπο οι άνθρωποι ακόμα ονειρεύονται...τί κι αν τα περισσότερα όνειρα πέφτουν σημαδεμένα από όσους μπορούν τον εγκλωβισμό τους. Γιατί τα πολύ αρχοντικά όνειρα, σε κάνουν τον καλύτερο δούλο...
Σε αυτόν τον τόπο οι άνθρωποι ακόμα παλεύουν...τί κι αν ο τρόπος...ο χρόνος...ο λόγος είναι ελάχιστες φορές εναρμονισμένοι...και η πάλη μοιάζει σαν διαπληκτισμό ανήλικων παιδιών που ακόμα δεν έχουν βρει τί θέλουν και τί πραγματικά έχουν ανάγκη.
Σε αυτόν τον τόπο οι άνθρωποι ακόμα τραγουδούν...αυτούς τους ήχους που μιλούν για όσα έζησαν...οι ίδιοι ή οι πρόγονοί τους...για να αντέξουν όσα ακόμα έρχονται...τί κι αν έχει μειωθεί η ανατριχίλα του στίχου.
Οσα μας ενώνουν...τόσα μας χωρίζουν...αρκεί να βρεθεί ο ικανοποιητικός στόχος για την ευθύνη, την άσχημη στιγμή που έχουμε ανάγκη να βρούμε έναν φταίχτη...και να απενεχοποιηθούμε...και ό,τι με κόπο χτίστηκε, να διαλυθεί.
Οσα μας χαροποιούν....τόσα μας στενοχωρούν...
Οσα μας ελευθερώνουν...τόσο μας υποδουλώνουν...
Τα ψυχρόαιμα άλογα είναι εκείνα που κάνουν όλες τις δουλειές...είναι αυτά που αντέχουν τα βάρη.
Τα θερμόαιμα άλογα είναι εκείνα που τρέχουν τις αποστάσεις...είναι αυτά που έχουν την τρέλα της δύναμης.
Είμαστε κάπου στη μέση...όπως μας συμφέρει...όπως έχουμε γαλουχηθεί...όπως μας δίδαξε η κοινωνία...όπως μας καλόμαθε η πολιτεία...όπως γουστάραμε να είμαστε...όπως επιδιώξαμε να γίνουμε εδώ ή κάπου έξω από εδώ...Μέσα μας είναι όλα, είμαστε τυχεροί. Αρκεί να επιλέξουμε αυτό που θέλουμε να είμαστε...και αυτά που μπορούμε να αντέξουμε, δίχως να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας...στον απολογισμό της μέρας.
Αρα...το ερώτημα είναι...ποιός είσαι?
Κι αυτός που είσαι...σε τί τόπο θέλει να μεγαλώσει/γεράσει/θυμάται/πονέσει/γελάσει?
Η καριέρα εδώ έχει περισσότερα εμπόδια...κι αναλόγως το πότε και πού...ίσως και πόρτες κλειστές...
Τα όνειρα αναζητούν ελαστικότητα... απαίτηση οξυδέρκειας...και αντοχή στην απογοήτευση...
Το ταξίδι...Για μένα είναι το μεγαλύτερο.
Το συναίσθημα...Για μένα βρίσκεται στη ρίζα.
Η εξέλιξη...Για μένα είναι εσωτερική.
Οσα αρνητικά υπήρχαν και ξέρεις...απέκτησαν πια συντελεστή απόδοσης τεράστιο...
Ενα βράδυ στο Αμστερνταμ, μια παρέα παιδιών απαντούσε στην ερώτηση "Ποιός είναι ο στόχος της ζωής σου?"
Είχα πει...να γνωρίσω όσα γίνεται περισσότερα συναισθήματα.
Αυτό κάνω...Προσπαθώ να αποκτήσω την κρίση, που θα με κάνει τα σέβομαι τα ουσιώδη και να μην φοβάμαι τα ανούσια...
Κι είναι σαν ναρκωτικό, που δεν ξέρεις πότε μπορεί να σε "κάψει".
Δεν ξέρω αν περίμενες μια τέτοια απάντηση...όμως, δεν είμαι το σωστότερο άτομο, γιατί προσπαθώ να ελαχιστοποιήσω την υποκειμενικότητα...αλλά δεν γίνεται. Εχω πλάσει τον στόχο μου, έχω ηρεμήσει από την τρέλα της επιτυχίας και ιδρώνω για να έχουμε τα αυτονόητα...υγεία, ηρεμία και αγάπη...με όσα...
Εχω μία ζωή...
Ο,τι απόφαση κι αν πάρεις...ή όποια κι αν σου απαντήσει η μοίρα...
Τα φτερά δεν κόβονται...
Μόνος σου θα επιλέξεις να τα κόψεις...
Και δεν είναι τόσο εύκολο...ούτε δύσκολο...
Ελα, να παλέψεις και φύγε πάλι...
Μείνε μακριά και να έρχεσαι...να προσθέτεις στην ενέργειά της...
...σ'αγαπώ πολύ!
--
Ήρθε ο καιρός να αποφασίσω ποιος είμαι.
This entry was posted
on Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013 at 2:37 μ.μ..
You can skip to the end and leave a response.
