Κάτω από τη στάθμη της θάλασσας!

Το ξέρω πως είμαι άτυχος που δεν έζησα το πρώτο μισό του προηγούμενο αιώνα. Ή κάπου εκεί στη μέση. Στο Βερολίνο τη δεκαετία του 80. Να ανεβαίνω τύχη και να πηδάω μάντρες. Στη "Βελούδινη Επανάσταση" στη Πράγα. Να κουνάω με μανία στον αέρα τα κλειδιά μου στη Wenceslas Square κάνοντας φασαρία και απαιτώντας να ανοίξουν οι πόρτες. Στο Πολυτεχνείο στις αρχές του '70. Να κλαίω το εισιτήριο των Stones και να λογοδικώ για τη χούντα με τους παππούδες στα καφενεία.

Δεν λέω όμως. Και τότε υπήρχαν θεατές και συμμετέχοντες. Τώρα πλέον δεν μπορείς να μάθεις τι θα ήσουν. Αν θα στιγμάτιζες τη ζωή σου με μία εμπειρία που θα εξιστορούσες άπειρες φορές στα νυσταγμένα μάτια των παιδιών σου. Εκεί, στις επετειακές εκδηλώσεις μιας κατάστασης που θα είχε τώρα ξεχαστεί και πάνω στην ιατρικά επιτρεπτή ποσότητα αλκοόλ στο αίμα σου.

Γιατί τώρα τι μπορώ να εξιστορώ εγώ; Τη πτώση της Lemman Brothers; Την επίθεση στους WTC στη Νέα Υόρκη; Τον πόλεμο στο Ιράκ; Το έλλειμμα της Ελλάδας; Τη τελευταία κολεξιόν της H & M ή την ιστορία εξέλιξης της μουσική στη Σκανδιναβία;

Ευτυχισμένη γενιά μίας βαρετής εποχής.

--

Είδα το "Memory is shaped by recalling" χθες στο Frascati. Τη πρώτη παγωμάρα από τους "καινούργιους" σε παράσταση σύγχρονου χορού ακολούθησε η γνωστή συζήτηση περί του "τι είναι τέχνη" και γιατί οι μπαμπάδες μερικών παιδιών τους "πληρώνουν για να σπουδάσουν αυτές τις" - κατά πολλούς - "βλακείες".

Ακόμη μία φορά: Μην περιμένεις να βρεις νόημα σε αυτές τις παραστάσεις. Μία πλοκή. Μία ιδέα. Μία ιστορία. Ότι έχεις να πάρεις θα σου μείνει σαν γεύση στο τέλος. Όταν το συζητάς πάνω από ένα ποτήρι κρασί.

Εγώ είδα μία σκηνή γεμάτη βιβλία. Τη μνήμη να γίνεται "γνώση" πάνω σε στοίβες από χαρτί. Και τα ρούχα, που είναι και αυτά μνήμη. Και πως αυτό μπορεί να σε σκοτώσει ατομικά. Πως μπορεί να σε κάνει να ενοποιηθείς κοινωνικά - γιατί η κοινή μνήμη σε ενώνει.

Και, θα το πω, ζήλεψα λίγο που εγώ δεν έχω να φάω καθόλου από αυτό το γλυκό. Που παθολογικά - πιστεύω πλέον - η μνήμη δεν υπάρχει. Μόνο λίγες σιτμγές που παίζουν και ξαναπαίζουν σαν σκρατσαρισμένο δισκάκι.

Κάποιος μου είπε τη Παρασκευή: "It's because you don't find it interesting".

Έχει δίκιο.

--



Cause love is a chemical thing, they say:

When I think that
I'm over you
I'm overpowered

Your data, my data
The chromosomes match
Exact doesn't matter
A matter of fact

These amoring feelings
A cognitive state
Need the love object
To reciprocate

When I think that
I'm over you
I'm overpowered
It's long overdue
I'm overpowered

When I think that
I'm over you
I'm overpowered
It's long overdue
I'm overpowered

A chemical reason
It reason's your game
A chemical needing
Is there in the brain

With preprogrammed meanings
Like a little more pep
Alien feelings
We have to accept

When I think that
I'm over you
I'm overpowered
It's long overdue
I'm overpowered

As science struggles on to try to explain
Oxytoxins flowing ever into my brain

As science struggles on to try to explain
Oxytoxins flowing ever into my brain

--

Δεν θέλω να γίνω 27.