Κάτω από τη στάθμη της θάλασσας!

Επιστροφή από το Εδιμβούργο σημαίνει και επιστροφή στα posts. Άργησα μεν λίγο παραπάνω αλλά οι τελευταίες μέρες έχουν δραματικά γρήγορους ρυθμούς και έτσι δεν προλαβαίνω να έχω τόσο ελεύθερο χρόνο. Να περιγράψω λίγο το περιβάλλον πριν ξεκινήσω το post. Είναι 00:36, ακούω Μύθο στα FM από τον υπολογιστή του Νούλο και ο Σίμογλου κοιμάται μέσα στο άλλο δωμάτιο γιατί αύριο πρέπει να πάει πρωί για να βγάλει Ολλανδικό ΑΦΜ (εγώ έχω ραντεβού το μεσημέρι). Τα άπλυτα άρχισαν να μαζεύονται και πρέπει να σκεφτώ σοβαρά το πλυντήριο στις κοντινές μέρες.

Λοιπόν, Εδιμβούργο. Πάντα στη ζωή μου έπιανα τον εαυτό μου να έχει δύο (!!) διαφορετικές αντιμετωπίσεις για όλα τα πράγματα που συναντούσε (αυτός είναι και ο κύριος λόγος που πιστεύω ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα - βλέπε διπλή προσωπικότητα ή κάτι τέτοιο). Ο ένας λοιπόν είναι πάντα δυνατός, σπάνια συγκινείται, ακόμα και από συγκεντρώσεις με τέτοιο νόημα όπως αυτή στο Έντι. Ο ορθολογισμός του σπάει κόκκαλα και πολλές φορές τον πιάνω να είναι κυνικά αδιάφορος.

Ο άλλος όμως δεν είναι έτσι. Βλέπει κύκλους να τελειώνουνε, ανθρώπους να απομακρύνονται και δρόμους που χάνονται στο βάθος. Συγκινείται και γίνεται έρμαιο των καταστάσεων. Εξαιρετικά ευαίσθητος και ανέμελα μελαγχολικός. Ποιος όμως από τους δύο πήγε στο Έντι; Γιατί συνήθως ο ένας δεν μιλάει ποτέ με τον άλλον. Δεν ζούνε μαζί στο ίδιο δωμάτιο.

Εκεί είναι που με έκπληξη ανακαλύπτω πλέον ότι αυτοί οι δύο αρχίσανε να πηγαίνουν παντού μαζί. Αρχίσανε να μην γυρνάνε τη πλάτη ο ένας στον άλλον παρά να ενώνουν τις αντιφατικές ματιές τους προς σύγχησή μου. Γι' αυτό και γίνομαι πλέον κι εγώ αντιφατικός. Αρχίζω να μένω με το στόμα ανοιχτό ακούγοντας μόνο και μόνο τον εαυτό μου. "Είναι δυνατόν;", θα πει κανείς. Κι όμως είναι. "Συναισθηματικό κονφούζιο", θα έλεγε κάποιος άλλος. Εγώ; Δεν έχω όνομα. Εγώ αναρωτιέμαι μέσα στη σύγχηση.

Όπως και να έχει όμως, χάρηκα πολύ για όλα όσα είδα στο Έντι, τους ανθρώπους που συνάντησα, τις συζητήσεις που έκανα και τις αναμνήσεις που ζωντάνεψαν. Και τώρα που γράφω αυτό το post, όλα αυτά τα θυμάμαι πάλι με χαρά - χωρίς ίχνος μελαγχολίας.

Όλα τα ευφυολογήματα λένε πως δεν μετράει ο προορισμός του ταξιδιού αλλά η διαδρομή. Δεν νομίζω όμως ότι αυτό είναι 100% σωστό. Η διαδρομή είναι κάτι το μοναχικό. Είναι το πέρασμα του χρόνου. Κατά τη γνώμη μου, αυτό που μετράει τελικά είναι αυτός που κάθεται δίπλα σου σε κάθε στροφή - φίλος, δεσμός, εχθρός. Αυτός με τον οποίο κοιτάς έξω από το παράθυρο... ότι και αν βλέπεις. Και όλοι αυτοί, κάνουν το ταξίδι σημαντικό και ξεχωριστό. Στην υγειά λοιπόν σε όλους όσους ανέβηκαν στο λεοφωρείο μου και με βάλανε στο δικό τους (αν είχα τώρα λίγο ποτό, θα έπινα μια γουλιά - μπαμπά στείλε λεφτά). Σας ευχαριστώ. Έχει όμως κι άλλες στάσεις... ποτέ δεν ξέρεις... :)

Παύση: στον Μύθο έβαλε Πασχαλίδη - Του φθινοπώρου τα φιλιά. Στίχοι:

Φρενάρει ο χρόνος στην σκοπιά

Και 'γω στα μάτια σου τρακάρω

Πόσα ξενύχτια θέλω να ρεφάρω

Του φθινοπώρου τα φιλιά, του φθινοπώρου

Μην ψάχνεις λόγια να το πεις

Δεν θέλει η αγάπη γλωσσοδέτες

Μήτε μαέστρους και συνθέτες

Μια ματιά μονάχα αρκεί, μια ματιά

Η αγάπη θέλει μια αγκαλιά

Λίγο κρασί και ένα ζεστό κρεβάτι

Κι αν θέλεις να θυμάσαι κάτι

Θυμήσου, θυμήσου του φθινοπώρου τα φιλιά

Σαν τον φρουρό μπροστά στην πύλη

Ξάγρυπνος μένω στο πλευρό σου

Μα σαν γελάς μες τ' όνειρό σου

Ξεχνάει ο ήλιος ν' ανατείλει, ξεχνάει

Να σημειώσω την εξαιρετική τελετή αποφοίτησης, το άσπρο μου παπιγιόν και τις υπερβολικές ποσότητες αλκοόλ που καταναλώσαμε; Το πολιτισμικό σοκ του αδερφού μου, το κιλτ του Ματ και το γνωστό κρύο-καταψύκτη του Εδιμβούργου; Και φυσικά το ice-skating (ή καλύτερα την απόπειρά μου). Να κρατήσω όμως και το εξώφυλο της Μαριαλένας και της Λώρα στη Scotsman με τίτλο "Graduation". Άντε και στο Vogue κορίτσια. Και στο National Geographic (χιχιχιχι)...

Και τώρα πάλι πίσω στο Άμστερνταμ. Καινούργιο κεφάλαιο αρχίζει που λέγεται Αναζήτηση σπιτιού. Ο Νούλο λέει ότι είναι το πιο δύσκολο. Εγώ ας βασιστώ στη τύχη μου που με βοηθάει σε όλα εκτός από όταν παίζω χαρτιά... Το επόμενο post το Σαββατοκύριακο με νέα από αυτό το κεφάλαιο.

Οι photos προς τέρψην των οφθαλμών (ήθελα να βάλω λίγότερες αλλά δεν ήξερα ποια να πρωτοδιαλέξω):













Υ.Γ. Γιάννη, Λώρα και Αντώνη ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία. Όπως σας είπα, θα το ανταποδώσουμε...

Υ.Γ. 2 Το post τελείωσε και στον Μύθο παίζει εκείνο το παλιό του Πασχάλη που λέει "Σ'έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω"! Γιατί το έγραψα αυτό τώρα; Γιατί έτσι γουστάρω...