Κάτω από τη στάθμη της θάλασσας!

Μια βδομάδα στη KPN τελείωσε. Μου είχανε πει: "Θα κρατάς πρακτικά, θα οργανώνεις τα meeting και θα βοηθάς σε διάφορα άλλα οργανωτικά θέματα". Την ήξερα την ιστορία, το άκουσα και το παραμύθι από τον manager (Ολλανδός που φοράει μόνο ριγέ κοστούμια - με ένα κουρασμένο χαμόγελο καρφωμένο στα χείλια σε συνδυασμό με μία εκνευριστική πτώση βλεφάρων - χωρίς ζωή αλλά με BMW). Και ήμουν σίγουρος πως θα ήταν ακόμα μία αγγαρεία 2 εβδομάδων μέχρι το επόμενο project.

Όλα αυτά μέχρι τη Πέμπτη. Το πρόγραμμα βαρύ από την αρχή: ξεκινούσα στις 09:00 τα meeting και τελείωνα στις 17:30 με δύο ώρες διάλλειμα στη μέση. Meeting με την IAT (Internal Architecture Team) της ΚPN για το Β2Β (Business 2 Business) κομμάτι του project που επιβλέπει η εταιρία μου. Και αν αφήσω στην άκρη ότι εκείνες οι δύο ώρες διαλείματος δεν ήρθανε ποτέ - κάνοντάς με να κλείνω 8,5 συνεχόμενες ώρες στο ίδιο δωμάτιο, με τους ίδιους ανθρώπους, 15 ποτήρια τσάι, πάνω από ένα laptop και χωρίς φαγητό...

κζζζζ

Μισό λεπτό εδώ. Για να το κάνω σαφές. Γιατί δεν έφαγα; Γιατί δεν έχω chip κάρτα που είναι η μόνη που δέχονται στην Ολλανδία στις καντίνες εταιριών. Και δεν είχα πάνω από 15 λεπτά για να πάω να βρω κάποιον από το άλλο κτίριο. Και μετρητά δεν δέχονται.

Καθόμουν μπροστα στον αυτόματο πωλητή και κοιτούσα τις Mars και τα Bounty σαν το καημένο. :( Δεν μου πήγε καν η καρδιά να πλησιάσω την καντίνα. Πάτησα ακόμα ένα τσάι στο μηχάνημα και γύρισα στο meeting. Καταραμένη τεχνολογία!


Αν λοιπόν εξαιρέσεις όλα τα παραπάνω... μπορώ να πω ότι σε μία μέρα έμαθα τόσο όσα δεν είχα μάθει τους τελευταίους 6 μήνες.

Και επίσης πήρα την απόφαση πως δεν θα διαμαρτυρηθώ ποτέ (ναι ποτέ Μαριαλένα) αν κάτι σε μία αίτησή μου πάει στραβά ή μου καθυστερήσουνε ποτέ κάποια παραγγελία από κάποιες από αυτές τις εταιρίες.

Οι άνθρωποι έχουν βάλει στη δουλειά τους ότι πιο τελευταίο υπάρχει στη τεχνολογία και οι υπηρεσίες που προσφέρουνε έχουν τόσες εξαρτήσεις ή μία από την άλλη και σε τόσες μικρές και άπειρες λεπτομέρειες που δεν είναι δυνατόν να μην σου ξεγύφει κάτι. Σαν να προσπαθείς να λύσεις παζλ ενώ μετράς συνεχόμενα από μέσα σου χωρίς σταματιμό και με το ένα χέρι παίζεις κομπολόι.

Απλώς δεν γίνεται. Γιατί δεν συμβαίνει στις Ελληνικές εταιρίες; Γιατί αυτές πάνε από το Α στο Β σε χρόνο 10πλάσιο από ότι εταιρίες σαν τη KPN. Έχουν χρόνο να το σκεφτούνε. Να κάνουν λάθος. Να το ακυρώσουνε. Σιγά τα αυγά...

Και όλα αυτά καλά αλλά ο δρόμος μέχρι τη Χάγη είναι μεγάλος. Και δεν παλεύεται.

Και σκάω μύτη casual-Friday-τύπος (=όσο πιο λέτσος γίνεται) τη Παρασκευήηη.

Έξω απο το κτίριο συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει το πάσο μου σπίτι. Ρωτάω τρεις Ολλανδούς: "Μήπως μπορείτε να με βοηθήσετε να μπω μέσα;". Μου λένε: "Δεν επιτρέπεται. Δεν μπορούμε να το κάνουμε". Που να σας χαλάσει ο Α1 και να πεθάνετε όλοι σε μποτιλιάρισμα σε μαλακισμένα! Που να σπάσει το φράγμα και να σας βγάλει στο Βέλγιο! Βλαμμένα!

Ευτυχώς πέρασε ένας Ινδούλης και μου έκανε το χατήρι! Μαλακισμένα! (Αυτό το δεύτερο "μαλακισμένα" είναι από εκείνα που λες πάνω από τον ώμο σου στη γλώσσα σου έτσι ώστε να καταλάβει τι είπες, από όποια χώρα και να είναι).

Και κατά τις 18:00 που είπα να τη κάνω με τσεκάρει η Sobhian (Σαβό με λίγο μακρινό το "ο" - εργασιομανής χωρίς ζωή που περνάει τα βράδια της πάνω σε ένα γραφείο - κουβαλάει πάντα μαζί της ένα ζευγάρι παντόφλες για να βγάζει τις γόβες όταν δεν έχει meeting - είδος Αυστραλέζας προς εξαφάνιση - με χαρακτηριστική ειρωνία σε όλες τις τις κουβέντες - μια αδυναμία να πει την αλήθεια και μία εκνευριστική Αυστραλέζικη προφορά).

-Blue shoes?
-Yes?
-Cool!

Και είμαι σίγουρος ότι η φάτσα της αηδίασε όταν γύρισα τη πλάτη μου.

Και ο Lou Reed να λέει πολύ εύστοχα στο γυρισμό:

You hit me with a flower,
you do it every hour.



Υ.Γ. Ρε παιδιά τα μπαζούκας στην Ελλάδα τόσο φθηνά είναι;