Κάτω από τη στάθμη της θάλασσας!

Ουφ! Από που να ξεκινήσω! Ας το πάρουμε από τη Παρασκευή που είπα να πάω στο πάρκο μετά τη δουλειά. Η ένοια του πάρκου στις βόρειες χώρες δεν είναι η ίδια με αυτή που έχουμε στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα τα πάρκα είναι συνήθως ερειπωμένα, με σκουριασμένα παγκάκια, άναρχες συστάδες δέντρων και μετατρέπονται πολύ συχνά σε καταφύγια ναρκωμανών και κακοποιών τα βράδια (κυρίως γιατί βασίζονται στη γεναιωδορία του φεγγαριού για φωτισμό).

Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να βρεις πάρκα σαν το Westerpark και το Voldenpark που έχουμε στο Άμστερνταμ. Γεμάτα ζωή,γρασίδι, δέντρα, λιμνούλες και με εκδηλώσεις καθημερινά (όταν ο καιρός το επιτρέπει) και με κόσμο που απολαμβάνει το απόγευμά του στο γρασίδι με ένα μπουκάλι κρασί και λίγη μουσική (έτσι περίπου ήταν και τα Meadows στο Εδιμβούργο με τη διαφορά ότι δεν νομίζω να επιτρέπανε τα BBQ οι Σκοτσέζοι).

Είπαμε τη Παρασκευή μετά τη δουλειά να πάρουμε τα ποδήλατα και να τη πέσουμε στο Westerpark με το Δημήτρη και τη Μαριαλένα να μας χτυπήσει λίγο ο ήλιος. Βρήκαμε τη Μαριαλένα περίπου κατά τις 18:30 να λιάζεται στο πάρκο. Λίγα μέτρα πιο κει, κλεισμένη από τους μεταλλικούς φράχτες, ξεκινούσε σε μία ώρα η συναυλία της Nelly Furtado, κομμάτι από το Liveatwesterpark φεστιβάλ με κέντρο το συγκεκριμένο πάρκο.

Ο Δημήτρης πέταξε την ιδέα. "Ρε μαλάκα, δεν πηδάμε τον φράχτη;", λέει. "Και δεν τον πηδάμε!", λέω κι εγώ. Αρπάξαμε δύο μπύρες από το καφέ του Ketelhuis που είναι δίπλα και ξεκινήσαμε να κάνουμε έρευνα για ένα καλό μέρος που θα επέτρεπε το σάλτο. Το βρήκαμε στο πίσω μέρος της συναυλίας όπου κάποιος είχε βάλει μία καρέκλα ακριβώς σε μία γωνία του φράχτη. Ή το ξέρανε ότι θα πάμε, ή είχανε μπει πριν από εμάς. Διστάσαμε κανένα 10λεπτο (ήταν και μέρα βλέπεις) και μετά το πήραμε απόφαση (βασικά ο Δημήτρης πήδηξε μέσα χωρίς να το πολυσκεφτεί κι εμείς ακολουθήσαμε). Τελευταία η Μαριαλένα που έκανε πιρουέτες πάνω στον φράχτη και κατέστρεφε το τζιν της μέχρι να καταφέρει να προσγειωθεί....

...10 βήματα πιο πέρα, ένας άντρας από την ασφάλεια της συναυλίας με το λουρί ενός σκύλου στο χέρι, χοντρός και με μαύρα γυαλλιά ηλίου. Τι να κάνουμε, τον πλησιάσαμε χαμογελώντας. Μας λέει, "περιμένετε εδώ" και κάτι λέει στον ασύρματο στα Ολλανδικά. Σε λίγες στιγμές είχαν φτάσει ακόμη δύο άντρες της ασφάλειας. "Πρέπει να φύγετε και αν το ξανακάνετε σήμερα θα καλέσουμε την αστυνομία και θα πληρώσετε ένα πολύ μεγάλο πρόστιμο", μας λένε. "Και πόσο είναι το πρόστιμο;", τους ρωτάω. "Διακόσια πενήντα δολλάρια", μας απαντάει (φαινόμασταν για Αμερικανοί;). "Οκ δεν θα προσπαθήσουμε ξανά. Πως μπορούμε να φύγουμε τώρα;", τον ρωτάω. "Όπως μπήκατε", μας λέει. Κολλήσαμε λίγο. Κοιτάμε τον φράχτη, μετά κοιτάμε αυτόν. Ουφ! Ευτυχώς είχε έναν κάδο απορρυμάτων κολλημένο από τη μέσα πλευρά. Ε, σιγά τη συναυλία που χάσαμε. :P

Πήραμε τα ποδήλατα και πήγαμε για κρασιά σε ένα τέλειο μαγαζί δίπλα στο σπίτι της Annas Frank, δίπλα στο κανάλι, ακριβώς κάτω από τη γέφυρα που το ένωνε με ένα άλλο, μεγαλύτερο. Περνούσαν οι βάρκες, ανάψανε τα κεριά, κατέβηκαν και 3 μπουκάλια ροζέ.

Γεμάτη Παρασκευή.

Το Σάββατο ξύπνησα με άλλη διάθεση. Πήγα για κούρεμα, ξύρισα λίγο το μούσι γιατί είχα αρχίσει να βλέπω τις κόκκινες τρίχες. Η Δήμητρα πρότεινε το BBQ στο σπίτι του Γιώργου που έχει μία τέλεια εσωτερική αυλή για τέτοιες καταστάσεις. Πήρα τον Γιώργο με το αμάξι, ψωνίσαμε τα απαραίτητα, ανοίξαμε την ομπρέλα για τη βροχή, φτιάξαμε κι ένα πρόχειρο σκέπαστρο για τη ψησταριά και κατά τις 18:00 τρώγαμε ήδη. Ρετσίνα, σουβλάκια, καλαμπόκι ψητό, συζήτηση περί σεξ, πέντε Έλληνες, μία Κινέζα, μία Λετονή, τα χέρια μου καμένα από το ψήσιμο (φίλε Παναγιώτη τα λόγια σου θυμήθηκα) και λίγο έντεχνο τσιφτετέλι στο ράδιο.

Κατά τις 22:00 φτάσαμε στο Boom Chicago. Πρώτη μου φορά σε stand up comedy και χθες το βράδυ το θέμα ήταν το περιβάλλον και το πόσο "πράσινοι" είμαστε. Μου είχε πει πολλές φορές η Dewi να πάμε. Θα πω ότι πέρα από το γέλιο που ρίξαμε, εγώ εντυπωσιάστηκα από την ικανότητα αυτοσχεδιασμόυ των παιδιών στη σκηνή. Η παράσταση ήταν τόσο διαδραστική με το κοινό που μερικές φορές έμενα με το στόμα ανοιχτό για το πως μπορούνε και τα βγάζουνε πέρα.

Να κάτι που λείπει από την Ελλάδα. Να κάτι που δεν βλέπεις συχνά. Το βράδυ έκλεισε με πάρτυ στο Sugar και χορό μέχρι τις 03:30.

Κούραση.

Έλιωσα στον ύπνο.

Σήμερα θα ακούω Republic όλη μέρα και θα κάτσω σπίτι.

Θα παραγγείλω μία πίτσα να φάω και θα κοιτάξω λίγο πόσο βολικός είναι ο καναπές που έχουμε στο σαλόνι.

Άντε αυτή η Παρασκευή! Αργεί τώρα τελευταία...